Güzel Bir Hafta Sonu Dileriz

Kısa Kısa'da yeni bir Hikaye

Yolunacak Kaz?..

Sağlıcakla Kalın

×

















SON YAZILAR :
Loading...


08 Nisan 2021

Kapadokya-Cappadocia-Kappadokien-Cappadoce-Capadocia

MD GG 0146 MD AHM 002

MD AHM 003 MD AHM 005 MD AHN 002 MD AHN 001 MD AHM 009 MD AHM 008 MD AHM 004 MD AHM 006 MD AHM 007 MD AHN 003

Kapadokya'da mimari doku kimi zaman coğrafi mekanla bütünleşmiş bir yapı sergilemektedir.(Kappadokia) Bölge 60 milyon yıl önce; Erciyes, Hasandağı ve Güllüdağ’ın püskürttüğü lav ve küllerin oluşturduğu yumuşak tabakaların milyonlarca yıl boyunca yağmur ve rüzgar tarafından aşındırılmasıyla ortaya çıkmıştır. İnsan yerleşimi Paleolitik döneme kadar uzanmaktadır. Hititler'in yaşadığı topraklar daha sonraki dönemlerde Hrıstiyanlığın en önemli merkezlerinden biri olmuştur. Kayalara oyulan evler ve kiliseler bölgeyi putperestlerin zulmünden kaçan Hıristiyanlar için devasa bir sığınak haline getirmiştir. Kapadokya bölgesi, başta Nevşehir olmak üzere Kırşehir, Niğde, Aksaray ve Kayseri illerine yayılmış bir bölgedir. Kapadokya bölgesi, doğa ve tarihin bütünleştiği bir yerdir. Coğrafi olaylar Peribacaları'nı oluştururken, tarihi süreçte, insanlar da bu peribacalarının içlerine ev, kilise oymuş, bunları fresklerle süsleyerek, binlerce yıllık medeniyetlerin izlerini günümüze taşımıştır. İnsan yerleşimlerinin Paleolitik döneme kadar uzandığı Kapadokya'nın yazılı tarihi Hititlerle başlar.

MD GG 0139 Tarih boyunca ticaret kolonilerini barındıran ve ülkeler arasında ticari ve sosyal bir köprü kuran Kapadokya, İpek Yolu'nun da önemli kavşaklarından biridir. M.Ö. XII. yüzyılda Hitit İmparatorluğu'nun çöküşüyle bölgede karanlık bir dönem başlar. Bu dönemde Asur ve Frigya etkileri taşıyan geç Hitit Kralları bölgeye egemen olur. Bu Krallıklar M.Ö. VI. yüzyıldaki Pers işgaline kadar sürer. Bugün kullanılan Kapadokya adı, Pers dilinde "Güzel Atlar Ülkesi" anlamına geliyor. M.Ö. 332 yılında Büyük İskender Persleri yenilgiye uğratır, ama Kapadokya'da büyük bir dirençle karşılaşır. Bu dönemde Kapadokya Krallığı kurulur. M.Ö. III. yy. sonlarına doğru Romalıların gücü bölgede hissedilmeye başlar. M.Ö. I. yy ortalarında Kapadokya Kralları, Romalı generallerin gücüyle atanmakta ve tahttan indirilmektedir. M.S. 17 yılında son Kapadokya kralı ölünce bölge Roma'nın bir eyaleti olur. MS III. yy'da Kapadokya'ya Hıristiyanlar gelir ve bölge onlar için bir eğitim ve düşünce merkezi olur. 303-308 yılları arasında Hıristiyanlara uygulanan baskılar iyice artar. Fakat Kapadokya baskılardan korunmak ve Hıristiyan öğretiyi yaymak için ideal bir yerdir. Derin vadiler ve volkanik yumuşak kayalardan oydukları sığınaklar Romalı askerlere karşı güvenli bir alan oluşturur. IV. yy, daha sonra "Kapadokya'nın Babaları" olarak adlandırılan insanların, dönemi olur. Fakat bölgenin önemi, III. Leon'un ikonları yasaklamasıyla doruk noktasına ulaşır. Bu durum karşısında, ikon yanlısı bazı kişiler bölgeye sığınmaya başlar. İkonoklazm hareketi yüz yıldan fazla sürer (726-843). Bu dönemde birkaç Kapadokya kilisesi İkonoklazm etkisinde kaldıysa da, ikondan yana olanlar burada rahatlıkla ibadetlerini sürdürdüler. Kapadokya manastırları bu devirde oldukça gelişir. Yine bu dönemlerde, Anadolu'nun Ermenistan'dan Kapadokya'ya kadar olan Hıristiyan bölgelerine Arap akınları başlar. Bu akınlardan kaçarak bölgeye gelen insanlar bölgedeki kiliselerin tarzlarının değişmesine sebep olur. XI. ve XII. yüzyıllarda Kapadokya Selçukluların eline geçer. Bu ve bunu takip eden Osmanlı zamanlarında bölge sorunsuz bir dönem geçirir. Bölgedeki son Hıristiyanlar 1924-26 yıllarında yapılan mübadeleyle, arkalarında güzel mimari örnekler bırakarak Kapadokya'yı terkettiler. MD GG 0153 Jeolojik oluşumu 60 milyon yıl önce 3. Jeolojik devirde Toroslar yükseldi. Kuzeydeki Anadolu Platosu'nun sıkışmasıyla yanardağlar faaliyete geçti. Erciyes, Hasandağı ve ikisinin arasında kalan Göllüdağ, bölgeye lavlar püskürttü. Platoda biriken küller yumuşak bir tüf tabakası oluşturdu. Tüf tabakasının üzeri yer yer sert bazalttan oluşan ince bir lav tabakasıyla örtüldü. Bazalt çatlayıp parçalara ayrıldı. Yağmurlar çatlaklardan sızıp yumuşak tüfü aşındırmaya başladı. Isınan ve soğuyan hava ile rüzgârlar da oluşuma katıldı. Böylece sert bazalt kayasından şapkaları bulunan koniler oluştu. Bu değişik ve ilginç biçimli kayalara halk bir ad yakıştırdı: "Peri bacası". Bazalt örtüsü olmayan tüf tabakları ise erozyonla vadilere dönüştü. İlginç şekilli oluştu. Daha sonraları insan eli, emeği ve duygusu işe koyuldu. Dokuz-on bin yıl öncesine ait yerleşimlerden ilk Hıristiyanların kayalara oydukları kiliselere, büyük ve güvenli yer altı kentlerine kadar uzun bir dönemde büyükana bir uygarlık yaratıldı. Bölge günümüzde turizm açısından büyük bir öneme sahiptir. Avanos, Ürgüp, Göreme, Akvadi, Uçhisar ve Ortahisar Kaleleri, El Nazar Kilisesi, Aynalı Kilise, Güvercinlik Vadisi, Derinkuyu, Kaymaklı, Özkonak Yeraltı Şehirleri, Ihlara Vadisi, Selime Köyü, Çavuşin, Güllüdere Vadisi, Paşabağ- Zelve belli başlı görülmesi gereken yerlerdir.Kayalara oyulmuş geleneksel Kapadokya evleri ve güvercinlikler yörenin özgünlüğünü dile getirirler. Bu evler ondokuzuncu yüzyılda yamaçlara ya kayaların ya da kesme taştan inşa edilmişlerdir. Bölgenin tek mimarı malzemesi olan taş yörenin volkanik yapısından dolayı ocaktan çıktıktan sonra yumuşak olduğundan çok rahat işlenebilmekte ancak hava ile temas ettikten sonra sertleşerek çok dayanaklı bir yapı malzemesine dönüşmektedir. Kullanılan malzemenin bol olması ve kolay işlenebilmesinden dolayı yöreye has olan taş işçiliği gelişerek mimari bir gelenek halini almıştır. Gerek avlu gerekse ev kapılarının malzemesi ahşaptır. Kemerli olarak yapılmış kapıların üst kısmı stilize sarmaşık veya rozet motifleriyle süslenmiştir. Yöredeki güvercinlikler 19. yüzyılın sonları, 18. yüzyılda yapılmış küçük yapılardır. İslam resim sanatını göstermek açısından önemli olan güvercinliklerin bir kısmı manastır veya kilise olarak inşa edilmişlerdir. Güvercinliklerin yüzeyi yöresel sanatçılar tarafından zengin bezemeler, kitabeler ile süslenmişlerdir. Bölge şarapçılık ve üzüm yetiştiriciliği ile de ünlüdür. Kapadokya'yı eskiden ev olarak kullanıyorlardı.Bu yüzden şimdi kalıntılar çıkartılıyor. Bunlar tarihi eser olarak koruma altına alınıyor. Peribacası Peribacası, vadi yamaçlarından inen sel sularının ve rüzgarın, tüflerden oluşan yapıyı aşındırmasıyla ortaya çıkan oluşum. Peribacaları konik gövdeli olup, tepe kısımlarında bir kaya bloku bulunmaktadır. Çapları ise 1 m ile 15 m arasında değişmektedir. 1 m'den küçük olan ve 15 metreden büyük olan oluşumlar peribacası olarak değerlendirilmemektedir. Oluşumu [değiştir] Sel suları dik yamaçlarda kendine yol bulurken, sert kayaları çatlatarak aşındırır. Bitki örtüsünün özelliklerine göre aşınan malzeme MD GG 0159 peribacası olarak isimlendirilen şekillerin ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Alt kısımlarda bulunan ve daha kolay aşınan malzeme derin bir şekilde oyulduktan sonra, üst kısımlarda yer alan şapka şeklinde duran bir parça ve aşınmadan korunan konik biçimli gövdeler ortaya çıkar. Peri bacalarının oluşumunda, rüzgar etkisi kadar yağmur sularının yüzeydeki akışı da önemlidir. Yağmur sularının etkili ve güçlü yüzey akıntısı olarak gelişmesine ise en önemli etken bitki örtüsünün azlığı ve tüflerin geçirimsiz olmasıdır. Şapkalı peribacaları, konik gövdeli ve tepe kısımlarında bir kaya bloku vardır. Gövde tüf, tüffit ve volkan külünden oluşmuş kayaçtan, şapka kısmı ise lahar ve ignimbirit gibi sert kayaçlardan oluşmaktadır.[1] Peribacasının oluşumu için ilk koşul, şapkayı oluşturan kaya türünün gövdeyi oluşturan kaya topluluğuna oranla daha dayanıklı olmasıdır. Şapkadaki kayanın direnci peribacalarının ömrünü belirler. Ayrıca şapka bloku olan kaya, zayıf tüfün erozyonunu geciktiren ve peri bacalarının yüksekliğini kontrol eden bir unsurdur. MD AHM 004


Kappadokien (türkisch Kapadokya, griechisch Καππαδοκία, dt. auch Kappadozien) ist eine Landschaft in Zentralanatolien in der Türkei. Das Gebiet, das als Kappadokien bezeichnet wird, umfasst heutzutage hauptsächlich die Provinzen Nevşehir, Niğde, Aksaray, Kırşehir und Kayseri. Einer der bekanntesten Orte ist Göreme mit seinen aus dem weichen Tuff herausgehauenen Höhlenkirchen. Göreme gilt als das Zentrum Kappadokiens, der dort befindliche einzigartige Komplex aus Felsformationen wurde von der Unesco 1985 zum Weltkulturerbe ernannt. Eine weitere Besonderheit sind eine Vielzahl unterirdischer Städte, deren bekannteste Kaymaklı und Derinkuyu sind, die von Archäologen seit den 1960er Jahren freigelegt wurden. Weitere sehr bekannte Städte sind Ürgüp und Avanos Name Der Name Kappadokien stammt von dem altpersischen Katpatuka und bedeutet Land der schönen Pferde. MD AHR 006 Geologie Das UNESCO-Weltkultur- und Naturerbe Göreme-Kappadokien liegt im Zentrum eines Gebietes ehemals intensiver vulkanischer Tätigkeit, die das heutige Landschaftsbild entscheidend prägte. Ursprünglich war Anatolien von großen Seenplatten und tropischen Sumpflandschaften bestimmt, in denen allerlei Urtiere pflanzen- und fleischfressender Art die Population bestimmten. Als sich das Taurusgebirge im Süden weiter erhob, wurden im Inneren Anatoliens große Mengen Lava langsam an die Erdoberfläche gedrückt, was schließlich zur Bildung der Vulkanlandschaft Kappadokien führte. Im Umkreis der Vulkane Erciyes Dağı (3891 m), Hasan Dağı und der Melendiz-Bergketten zwischen den türkischen Städten Kayseri, Aksaray und Niğde kam es vor allem seit dem Neogen, also in erdgeschichtlich relativ junger Zeit, zu bedeutenden Eruptionen, die neben Lava auch große Mengen vulkanische Asche in ein ca. 10.000 km² großes Gebiet schleuderten, das heute geologisch gemeinhin als Ausräumungslandschaft von Kappadokien (Barsch, 1935) bezeichnet wird. So wurde die Landschaft Zentralanatoliens durch neugebildete Vulkanberge und durch Schichten vulkanischer Tuffe, die die tieferliegenden Sumpf- und Seenplatten zuschütteten, völlig neu geprägt. Über die Jahrhunderte verdichteten sich diese durch unregelmäßige Ausbrüche entstandenen Schichten vulkanischer Tuffe zu einem relativ festen Gestein, das je nach Lage und Eruptionshorizont bis heute außerordentlich schnell abgetragen wird. Im weiteren Wechsel zwischen Eruption und Ruhepausen wuchsen die Vulkane weiter an. In der Übergangszeit zwischen Pliozän und Pleistozän kam es zu den heftigsten Ausbrüchen, die die heutige regionale Landschaft maßgeblich mitgestaltet haben. Die vulkanischen Tätigkeiten dauerten bis in geschichtliche Zeit an und wurden auch in steinzeitlichen Wandgemälden in der südlich von Konya liegenden Ursiedlung Çatalhüyük (ca. 8000 v. Chr.) dargestellt. Bis in das vorletzte Jahrhundert hinein wurde aus der Region des Erciyes Dağı bei Kayseri von aktiven Fumarolen und Rauchsäulen berichtet, die allerdings gegenwärtig zum Stillstand gekommen sind. Durch die Folge von vulkanischen Ausbrüchen dehnte sich das ehemalige Seengebiet um Ürgüp und in den Tallandschaften des späteren Flusses Kizilirmak weiter aus. Dies führte zu Sedimentablagerungen von Erden und MD AHP 003 Tonen, die später vor allem für die Töpferstadt Avanos von Bedeutung wurden. Erosion [Bearbeiten] Durch Erdverschiebungen in Zentralanatolien, Erhebungen einerseits sowie Eintiefungen der Flusssohlen andererseits wurden die restlichen Binnenseen großflächig entwässert, was zu einer bis heute andauernden starken Erosion führte, die wesentlich das geomorphologische Bild der Tufflandschaft Kappadokiens prägt. In der Folge schufen äololische, fluviative, atmosphärische sowie thermoklastische Erosionstätigkeiten die bizarre und einzigartige Gestalt der Landschaft. Dieser rapide Erosionsprozess zeigt, wie jung und unausgeglichen die geologischen Verhältnisse im Gebiet von Kappadokien sind. Nach wie vor werden erhebliche Mengen Tuff ausgeräumt und nach jedem mächtigen Regenguss lassen sich die gewaltigen Erosionskräfte in den Tälern erahnen, die neue, dezimeterstarke Strukturen formen und große Mengen Erosionsmaterial wegschwemmen. In den tieferliegenden Hängen bilden sich durch die. Erosion mitunter besondere Strukturen heraus: die Tufftürme der für Kappadokien berühmten Feenkamine (türkisch peri bacalari, englisch fairy chimneys), die durch härtere, oben liegende Schichten vulkanischer Tuffe eine gewisse Zeit lang geschützt werden. Erst nach dem Abrutschen der schützenden Bedeckung verstärkt sich durch die Einwirkung von Wind und Wetter, Vögeln und Insekten –( und heute auch durch Touristen und Luftverschmutzung) – die Erosion, welche die Kegel relativ schnell zerstört. Nicht zu vergessen ist die Tätigkeit der lokalen Bevölkerung, die über Jahrtausende viele der Tuffformationen zu Wohnzwecken und für Kirchen sowie für Taubenschläge ausgehöhlt hat, die oftmals bis in die höchsten Spitzen der Tuffkegel reichen. Einerseits ist diese Form der Architektur ein Beispiel für besonders schöpferisches und ökologisch wie ökonomisch sinnvolles Wohnen und Wirken. Weil jedoch andererseits durch oft unbedachte Aushöhlung die Erosion beschleunigt wird, wurde im Rahmen der Erfassung des Gebietes Kappadokien als Weltkulturerbe der UNESCO ein Verbot der weiteren Aushöhlung ausgesprochen, das aber oft nicht eingehalten wird. MD AHS 001 Geschichte Die frühesten Spuren von Siedlern stammen aus der Zeit um 6500 v. Chr. Auch die Hethiter machten sich den fruchtbaren Boden bereits 1600 v. Chr. zu Nutze und bauten Getreide an. Später kamen die Phryger und Lyder, dann im späten 7. Jahrhundert v. Chr. die Meder, die aber bald von den Persern abgelöst wurden. Nach dem Alexanderfeldzug, der Kappadokien nur kurz gestreift hatte, was der bisherige persische Satrap Ariarathes I. nutzte, um seine eigene Herrschaft zu sichern, fiel Kappadokien an die Makedonen. Perdikkas besiegte Ariarathes I. 323 v. Chr. und ernannte Eumenes von Kardia zum neuen Satrapen. Ariarathes I. wurde hingerichtet, sein Sohn Ariarathes II. soll jedoch mit einigen Getreuen nach Armenien geflohen sein (Diod. XXXI, 19, 4 f.). Bald jedoch bekämpften sich die Diadochen und auch Kappadokien geriet in diese Machtkämpfe. Zunächst standen sich im ersten Diadochenkrieg Eumenes und Krateros gegenüber. Die Schlacht konnte Eumenes für sich entscheiden, Krateros fiel. Da aber in Ägypten Perdikkas gefallen war, verurteilte die makedonische Heeresversammlung Eumenes zum Tode. Antigonos I. Monophthalmos erhielt den Oberbefehl über die Truppen, die Eumenes besiegen sollten, die Satrapie Kappadokien ging an Nikanor, der jedoch in den historischen Darstellungen bald als General des Antigonos erscheint und ihm damit auch die Satrapie übergeben zu haben scheint (entweder um 319 v. Chr. oder spätestens 312 v. Chr.). Eumenes konnte sich einige Zeit behaupten, musste aber schließlich im Frühjahr 319 v. Chr. nach Medien fliehen. Im zweiten Koalitionskrieg 316/15–311 v. Chr. konnte Antigonos seine Herrschaft über Kleinasien und damit auch über Kappadokien behaupten. Nach Diodor konnte Ariarathes II. noch zu Lebzeiten des Antigonos nach Kappadokien zurückkehren, wo er dessen Strategen Amyntas besiegte. Im Norden Kappadokiens hatte sich in der Zwischenzeit Mithridates I. einen eigenen Machtbereich erschaffen, das spätere Königreich Pontos. Nach der Schlacht von Ipsos 301 v. Chr., in der Antigonos fiel, wurde die Macht über Kleinasien von den Diadochen neu geregelt. Lysimachos erhielt demnach offiziell Kleinasien bis zum Tauros, jedoch widersprechen sich die antiken Autoren in diesem Punkt. So behauptet Appian im Gegensatz zu Diodor, dass Kappadokien nach dieser Schlacht direkt an Seleukos I. Nikator ging (App. Syr. 55 (281)). Spätestens jedoch nach der Schlacht von Kurupedion im Februar 281 v. Chr. konnte Seleukos Kleinasien und damit Kappadokien für sich beanspruchen. Der seleukidische Herrschaftsanspruch über Kappadokien wurde jedoch von den Ariarathiden bekämpft und ab ca. 260 (oder schon früher) konnte sich diese Dynastie von den Seleukiden lösen, Kappadokien wurde ein unabhängiges Königreich. Zunächst noch eng mit dem Seleukidenhaus verbunden, änderte sich die Ausrichtung der Ariarathiden ab 188 v. Chr. Die vernichtende Niederlage, die Antiochos III. gegen die Römer erlitten hatte, verlagerte die Machtverhältnisse in Kleinasien abermals. Von nun an dominierte Pergamon, der römische Bundesgenosse, die Politik und die Ariarathiden verbanden sich mit den pergamenischen Attaliden. Zudem gerieten die Ariarathiden mit den pontischen Mithridatiden in einen Konflikt, der nach dem Aussterben der Dynastie in den mithridatischen Kriegen seinen Höhepunkt finden sollte. Auch die Ariobarzaniden die von 95 v. Chr. bis 36 v. Chr. Kappadokien regierten, hatten mit dem pontischen König Mithridates VI. Eupator einen großen Gegner und langwierige Kämpfe um die Herrschaft auszutragen. Vor allem die römischen Feldherren Sulla, Lucullus und Pompeius waren für die Ariobarzaniden wichtige „Verbündete“. Marcus Antonius setzte 36 v. Chr. Archelaos als neuen König über Kappadokien ein, der nach den Kriegen mit Mithridates und den folgenden schweren Jahren Stabilität und Wohlstand zurück brachte. Kaiser Tiberius bereitete dem eigenständigen Königreich 18 n. Chr. ein Ende und integrierte es als kaiserliche Provinz. Die Stadt Eusebia wurde unter dem neuen Namen Caesarea Hauptstadt der neuen Provinz. MD AHP 004 Bekannte Statthalter:M. Hirrius Fronto Neratius Pansa unter Titus, nachgewiesen durch eine Inschrift aus Komana. • M. Munatius Sulla Cerialis unter Elagabal • M. Ulpius Ofellius Theodorus unter Elagabal • Q. Aradius Rufinus (?) ca. 222–226 • Asinius Lepidus 226 • Q. Iulius Proculeianus, 231 unter Severus Alexander, nachgewiesen durch einen Meilenstein aus Sebastopolis • Aradius Paternus, 231 unter Severus Alexander, nachgewiesen durch einen Meilenstein aus Podandus. Unter Valens wurde die Provinz 372 geteilt. Caesarea blieb die Hauptstadt des nördlichen Teils (Prima), Podandus wurde die von Cappadocia secunda im Süden, es wurde aber bald durch Tyana abgelöst. Nach der Reichsteilung 395 n. Chr. wurde Kappadokien eine oströmische Provinz. Die Isaurier fielen im 5. Jahrhundert n. Chr. in Kappadokien ein, die Hunnen im 6. Jahrhundert. Chosrau I. fiel 579 in Anatolien ein und brandschatzte Sebastea in Kappadokien . Das byzantinische Heer wurde von den Seldschuken 1071 besiegt. Es folgten die Turkmenen und schließlich die Osmanen. Seit dem Altertum lebten Griechen in der Gegend, wurden jedoch in den 1920er Jahren nach Griechenland zwangsumgesiedelt. Der griechische Dialekt dieser Region, das Kappadokische, gilt heute als ausgestorben. Religion und Kultur Im frühen Christentum war Caesarea ein wichtiger Bischofssitz. In der Kirchengeschichte sind die drei kappadokischen Väter bekannt, die aus dieser Gegend stammten und überwiegend dort lebten. Kappadokien war eines der wichtigsten frühchristlichen Zentren. Bis zum Jahre 1071 war es unter byzantinischer Herrschaft. Mehr als 3000 Kirchen, die dort bis heute entdeckt wurden, zeugen von der christlichen Vergangenheit, die bis in die Anfänge des 20. Jahrhunderts reichte. Die letzten griechisch-orthodoxen MD AHR 009 Christen verließen die Region im Rahmen des großen Bevölkerungsaustausches zwischen der Türkei und Griechenland im Zeitraum 1922 bis 1924.Kappadokien lag an der berühmten Seidenstraße. Die dort lebenden Menschen wurden oft von vielen unterschiedlichen Aggressoren überfallen. Deshalb haben die Bewohner das weiche Tuffgestein ausgehöhlt, um sich darin zu verstecken. Es entstanden ganze unterirdische Städte, die heute noch zu sehen sind. Wegen dieser regen Kulturgeschichte und den atemberaubenden Landschaftsformationen wurde die Region 1985 von der UNESCO als Weltkulturerbe und Weltnaturerbe unter Schutz gestellt.
Capadocia (en turco: Kapadokya; griego Καππαδοκία; en armenio Կապադովկիա) es una región histórica de Anatolia central, en Turquía, que abarca partes de las provincias de Kayseri, Aksaray, Niğde y Nevşehir. Capadocia se caracteriza por tener una formación geológica única en el mundo, y por su patrimonio histórico y cultural. En el año 1985, fue incluida por la Unesco en la lista del Patrimonio de la Humanidad, con una zona protegida de 9.576 ha. Información general Desde hace miles de años y hasta la actualidad, ha habido siempre asentamientos humanos en la región. Algunas civilizaciones antiguas florecieron aquí, como la hitita, y otras procedieron de civilizaciones europeas o de otras regiones de Asia Menor, y todas ellas han dejado su huella cultural en Capadocia. Las características geológicas del MD AHN 009 lugar han dado pie a que sus paisajes se describan a menudo como "paisajes lunares". La tierra del lugar, llamada toba calcárea, ha adquirido formas caprichosas tras millones de años de erosión, y es lo suficientemente débil para permitir que el ser humano construya sus moradas escarbando en la roca, en vez de erigir edificios. De esta forma, los paisajes lunares están llenos de cavernas, naturales y artificiales, muchas de las cuales continúan habitadas. La situación geográfica de Capadocia la hizo encrucijada de rutas comerciales durante siglos, y también objeto de continuas invasiones. Los habitantes de la región construyeron refugios subterráneos (ejemplos que pueden ser visitados son las ciudades de Kaymaklı y Derinkuyu), donde ciudades enteras podían refugiarse en el subsuelo, y subsistir durante muchos meses sin arriesgarse al exterior. Estas ciudades subterráneas estaban construidas de varios niveles (la ciudad de Kaymaklı tiene nueve subterráneos, aunque solamente cuatro están abiertos al turismo, y el resto están reservados para investigación arqueológica y antropológica), y estaban equipadas con respiraderos, caballerizas, panaderías, pozos de agua, y lo necesario para albergar poblaciones que podían llegar hasta 20.000 habitantes. Cuando estas ciudades subterráneas fueron usadas durante el cristianismo bizantino, algunas cámaras fueron adaptadas como templos y decoradas con frescos en las paredes.

Origen y significado del nombre Se cree que el nombre "Capadocia" proviene del vocablo Katpadukya, o Tierra de bellos caballos. Los caballos de la región cobraron fama por ser ofrecidos como regalo a los reyes Asurbanipal, de Asiria, y Dario y Jerjes, de Persia.

Geografía y geología La región de Capadocia puede considerarse un círculo de cincuenta kilómetros de diámetro, donde se encuentran, entre otras, las ciudades de Aksaray y Nevşehir, así como numerosas poblaciones. La población en el área no llega al millón de habitantes, pero los asentamientos están tan cercanos unos de otros, que dan la impresión de tratarse de una sola ciudad extendida por una región muy vasta. En muchos mapas, el nombre de Capadocia no es mencionado ya que no se trata de una demarcación política como tal. Más bien se trata de una región histórica que abarca porciones de varias provincias. El paisaje único de Capadocia es el resultado de la acción de fuerzas naturales a través de los milenios. Hace 60 millones de años se formó la cadena montañosa del Tauro, en Anatolia meridional, al mismo tiempo que se formaba la cadena alpina en Europa. La formación de la cordillera de los Montes Tauro provocó numerosas barrancas y depresiones en Anatolia central. Hace diez millones de años, estas depresiones fueron rellenadas por el magma y otros elementos volcánicos provistos por los numerosos volcanes en erupción de Anatolia central, especialmente los volcanes Erciyes, Keciboyduran, Develi, Göllü dağı y Melendiz.Paulatinamente, las depresiones fueron desapareciendo, transformando la región en un altiplano. Sin embargo, el mineral que rellenó las depresiones no es muy resistente a la acción de vientos, lluvias, ríos y diferencias de temperatura; por lo que la erosión fue "esculpiendo" los numerosos valles por los cuales MD AHP 002 Capadocia es famosa. • Algunas de las poblaciones más importantes son Aksaray, Nevşehir, Kayseri, Ürgüp, Uçhisar, Niğde, Gülşehir, Gülağaç • Algunos lugares sobresalientes son el Museo al aire abierto de Göreme, la ciudad subterránea de Kaymaklı, la ciudad subterránea de Derinkuyu, el valle de Zelve, Gomeda, Peribacalar vadisi (valle de las chimeneas de hada), Soğanlı vadisi, las ciudades subterráneas de Özkonak, Tatlarin, Mazı y Acıgöl; e iglesias como las de El Nazar y Aynalı. Historia Çatalhöyük y Puruskanda Çatalhöyük es una ciudad que data del período neolítico, en ella fue encontrado lo que se considera el comienzo de la historia de Anatolia. Se trata de un fresco mural del año 6200 a. C., que presenta en primer plano, las casas de la localidad, y al fondo, un volcán humeante en erupción; se cree que el volcán es el Hasandağ. El fresco está expuesto en el Museo de las Civilizaciones de Anatolia en Ankara, y es probablemente la pintura paisajística más antigua del mundo. Entre 5000 a. C. y 4000 a. C., Capadocia tenía varios principados independientes. La ciudad más importante durante ese período era Puruskanda. Diecisiete de estos principados se unieron en 2300 a. C. para luchar contra el rey asirio Naram Sin, constituyendo la primera de muchas alianzas en la historia de Anatolia. Período de colonias de comercio asirio Al inicio del II milenio a. C., Anatolia vivió una etapa brillante en la cual atrajo numerosos habitantes. Los asirios, célebres por su habilidad en el comercio, se instalaron en la región atraídos por esta riqueza, y organizaron bazares llamados Kârum. El Kârum más importante es el de la ciudadela de Kanesh (hoy Kültepe). Los asirios llevaban estaño, textiles y perfumes, y compraban oro, plata y cobre en Anatolia. Este tipo de comercio duró ciento cincuenta años, hasta que fue dispersado por las guerras entre reinos de la región. En 1925, un equipo arqueológico descubrió en Kültepe las "Tablas de Capadocia", que describen esta colonia mercantil en tiempos asirios, y que marcan el registro escrito más antiguo conocido sobre la historia de Capadocia. Período hitita Aunque se tiene poca certeza sobre el origen de la civilización Hitita, lo cierto es que esta civilización floreció en Anatolia central en el II milenio a. C.; siendo Hattusas (hoy Boğazköy) su centro de poder en la región, que llamaban Tabal. Los hititas fundaron varios poblados en conjunción con los habitantes de la región, y conformaron un imperio que se extendía hasta Babilonia. El imperio duró de seis a siete siglos, y puso fin al dominio de la dinastía semita de Hamurabi. Especial lugar en la historia hitita tienen los siglos XV y XVI a. C., que marcan el período de mayor desarrollo de la civilización. A finales de milenio, las guerras con Egipto (que culminarían en el tratado de paz de Kadesh, de 1286 a. C.) desgastaron al imperio, que finalmente cayó ante los invasores de Europa oriental. Después de la caída del imperio hitita, Capadocia atravesó el período más oscuro de su existencia, entre los siglos X y VII a. C. MD AHP 006 Período persa Capadocia cayó en manos persas en el siglo VI a. C., estado que mantendría hasta la conquista por Alejandro Magno dos siglos después. Los persas dividieron Anatolia en provincias, asignando un gobernador (sátrapa) a cada una. Los principados estaban ligados al puerto de Éfeso (cerca de la ciudad turca de Kuşadası) por la "Vía Real", que comenzaba en dicha ciudad, y pasaba por las ciudades de Sardes y Mazaca (hoy Kayseri), llegando a Mesopotamia y a Suze, capital de Persia. Los sátrapas enviaban a Persia los impuestos que recaudaban, en forma de oro, carneros, burros y los famosos caballos de Capadocia. Período helenístico En el siglo IV a. C., el conquistador macedonio Alejandro Magno emprendió la conquista de Asia Menor, después del famoso episodio del nudo gordiano, arrebatando Capadocia de las manos persas. Dejó a su teniente Cabictas para controlar la región, la cual estuvo bajo el dominio macedonio hasta la muerte de Alejandro en 323 a. C. Un año después, Capadocia recuperó su independencia y soberanía bajo el liderazgo de Ariarates I. Período romano Capadocia comenzó su larga historia de relaciones con Roma, bajo el reinado de Ariarates IV, primero como enemigos (apoyando la causa de Antíoco el Grande), y después como aliados, luchando contra Perseo de MD AHR 005 Macedonia. A partir de entonces, Capadocia se alió siempre con la República. En 130 a. C., Ariarates V marchó junto al procónsul romano Craso contra Aristónico, quien reclamaba el trono de Pérgamo. Al ser liquidado junto con su ejército, trajo consigo luchas intestinas que marcaron el fin de la dinastía. Capadocia entonces eligió un líder local llamado Ariobarzanes I, con el apoyo de Roma, en 93 a. C. Sin embargo, Ariobarzanes no pudo comenzar su reinado hasta treinta años después, cuando Roma le allanó el camino haciendo a un lado a los reyes Armenios. En la guerra civil que Roma sostuvo antes de la ascensión al poder de Julio César, Capadocia cambió de bandos entre Pompeyo y César. Posteriormente, la dinastía Ariobarzanes terminaría, y la región mantendría su independencia tributaria hasta el año 17, cuando el Emperador Tiberio reduciría a la región a ser una provincia romana. Dos legiones romanas formarían guarniciones permanentes bajo el Emperador Vespasiano, quien buscaba proteger su provincia de Levante. Las guarniciones aumentaron y se convirtieron en fortalezas bajo Trajano, quien además construyó vías militares en la región. En el siglo III, las relaciones comerciales entre Capadocia y las regiones de Izmir y Éfeso estaban tan desarrolladas, que fueron emitidas monedas con los nombres de estas ciudades. Período bizantino A partir del siglo IV, Capadocia comenzó una transformación más, esta vez influenciada por los monasterios de Palestina y Egipto, cuyos modelos fueron seguidos en la introducción de la religión cristiana, bajo el patrocinio del Imperio bizantino. En los siglos VI y VII, aparecieron las primeras iglesias pintadas. Estas iglesias, al igual que la mayoría de las casas de la región, no eran construidas como edificios, sino "excavadas" en la roca. Estas cuevas artificiales eran después decoradas y acondicionadas. Existen más de seiscientas iglesias de estas características en la región. El período iconoclasta de Bizancio (años 725 a 843) tuvo su repercusión en las iglesias de Capadocia, y numerosas pinturas murales sufrieron daños, pues se prohibió la representación de todas las figuras sagradas. Véase también: Imperio bizantino Período selyúcida Los selyúcidas, considerados antepasados directos de los turcos occidentales, comenzaron a llegar a Capadocia a partir del siglo XI, después de la Batalla de Manzikert en 1071 donde derrotaron al ejército bizantino, y comenzaron la conquista paulatina del territorio. Después de la toma de Kayseri en 1082, los selyúcidas iniciaron una gran expansión urbanística en la región, construyendo mezquitas en Kayseri, Aksaray, Niğde y otras ciudades, y una academia de medicina en 1206. Además, construyeron numerosos caravansarays o caravasares (literalmente, palacio de caravanas), una especie de refugio para que las caravanas que transitaban la Ruta de la seda, pernoctaran de forma segura en su trayecto; algunos tenían servicios adicionales al de hostelería, como enfermería, caballerizas y mezquitas. Los caravansarays están dispersos por toda Anatolia, distanciados a unos 30 km entre sí, y en tiempos de guerra, servían como puestos de defensa del territorio. Destaca el caravansaray de Agzikarahan, construido en el siglo XIII. En los siglos que siguieron, Anatolia fue escenario de conflictos entre los selyúcidas, Bizancio y los cruzados. Estos últimos tomaron la capital selyúcida Iznik, y obligaron a los selyúcidas a emigrar hacia Konya, en el centro de Anatolia. Los selyúcidas sentaron las raíces del Imperio otomano, que vendría a existir a partir del siglo XV pues no en vano los turcos otomanos procedían de uno de los sultanatos —núcleo originario del futuro Imperio otomano— escindidos del estado selyúcida bajo el mando de un líder llamado Osmán I Gazi— que daría el nombre de la dinastía otomana u osmanlí). Siglos XX y XXI Capadocia siempre ha sido una zona de atractivo turístico importante, con afluencia de visitantes de la región y de países vecinos. La región llamó la atención de Europa y del resto del mundo en las décadas de 1930 y 1940, con la difusión de la obra del sacerdote francés Guillaume de MD AHP 005 Jerphanion, quien publicó los estudios que había hecho de las iglesias en Capadocia. Éstos hechos llevaron a un dramático crecimiento en la demanda turística en la segunda mitad del siglo XX. Durante las décadas de 1970 y 1980, Capadocia enfrentó una explosión de turistas que no podía ser satisfecha con la veintena de hoteles existente en la región. Los pobladores comenzaron a rentar cuartos y transformar sus propiedades para poder acoger a los visitantes, mientras nuevas instalaciones eran construidas, respetando a los paisajes y la naturaleza, y sin contradecir al folclore local. Según las cifras oficiales, en 2005 visitaron la región 850 mil turistas extranjeros y un millón de turistas nacionales. Esta demanda ha revitalizado la actividad económica en la región, pues no sólo la industria del turismo y la gastronomía se benefician, sino que además los productores locales de cerámica, textiles y artesanías encuentran un mercado amplio y receptivo. Cristianismo en Capadocia • Durante los primeros años de la religión cristiana, Capadocia fue una región fértil para su expansión, en parte por su cercanía a las Siete Iglesias de Asia Menor, (mencionadas en el libro del Apocalipsis), y en especial de Antioquía, la primera comunidad cristiana, fundada por San Pedro. Muchos de los primeros cristianos habitaban Capadocia durante los siglos II y III, y para el siglo IV, cuatro santos habían nacido en Capadocia: San Mamés, San Basilio el Grande (nacido en Cesarea de Capadocia), San Gregorio de Nacianzo, el Viejo y San Gregorio de Nacianzo, el Joven. • Pablo de Tarso efectuó tres viajes a través de Capadocia, entre los años 44 y 58. • Aunque controvertida históricamente, la tradición dice que San Jorge fue un nativo de Capadocia, hijo de un soldado del ejército romano del siglo III. En la Edad Media, la leyenda de San Jorge y el dragón tomó forma, y el santo se convirtió en patrono de múltiples estados y coronas en Europa, incluyendo, entre otras, a la Corona de Aragón, y los reinos de Portugal e Inglaterra. La cruz de San Jorge se encuentra todavía en las banderas de Georgia e Inglaterra, y también en el escudo de Barcelona y de Aragón.


Каппадокия Каппадо́кия (греч. Καππαδοκία, лат. Cappadocia, тур. Kapadokya, перс. کاپادوکیه‎, Katpatuka — «Страна прекрасных лошадей»[источник не указан 139 дней]) — историческое название местности на востоке Малой Азии на территории современной Турции (часть земель провинций Невшехир, Кайсери, Аксарай и Нигде), употребляющееся со времён античности вплоть до наших дней. Характеризуется чрезвычайно интересным ландшафтом вулканического происхождения, подземными городами, созданными в 1 тыс. до н. э. и обширными пещерными монастырями, ведущими свою историю со времён ранних христиан. Национальный парк Гёреме и пещерные поселения Каппадокии входят в список Всемирного наследия ЮНЕСКО. Местоположение В различные периоды времени границы Каппадокии менялись. В настоящее время под этим названием принято понимать её основное ядро. Область находится в центре п-ва Малая Азия, не имея выходов к морю. Это по большей части ровное, лишенное растительности плоскогорье с континентальным климатом, редкими реками, которое находится на высоте 1000 м над уровнем моря. С юга оно ограничено горами Эрджияс (Erciyes Dag, 3916 м, греч. назв. Аргеос) и Хасан (Hasan Dag, 3253 м) (хребет Тавр) и простирается на север рядами долин к реке Кызыл-Ирмак и солёному озеру Туз. Из рек Каппадокии главными были Галис (ныне Кызыл-Ирмак) и Ирис (ныне Ешиль-Ирмак) с многоводным притоком Ликос (совр. Келькит). Бывшие исторические области Малой Азии, окружавшие Каппадокию, таковы: с севера Понт, с северо-востока — Армения, на востоке Месопотамия, на юге Сирия и Киликия. Эти территории в древности были известны как Каппадокия Великая или Средиземноморская. Периодически в состав Каппадокии включались земли, выходящие к Чёрному морю, они назывались Каппадокия Малая, Понтийская или Верхняя, (хотя в истории они больше известны под самостоятельным названием Понт, являвшимся время от времени независимым государством). Города Большинство городов Каппадокии либо известны с древнейших времён и упоминаются во многих источниках античности, либо были основаны исламскими завоевателями ок. XIII в.Исторические области Малой Азии во времена классической античности • Кайсери — Кесария Каппадокийская, Цезарея (основана ок. 3000 г. до н. э.) • Невшехир — стар. Мускара • Юргюп (Ургуп) • Гёреме — стар. Мачан • Аванос — стар. Венасса • Султанханы (с 1229 г.) • Гюзельюрт — антич. Гельвери • Агзыкарахан • Алайхан (с 1292 г.) • Оресин Хан (с XIII в.) • Хаджи Бекташ • Конья (в отдельные исторические периоды также входила в состав Каппадокии). • Мустафапаша • Аксарай — Колония Каппадокийская Язык и население Во времена античности регион был населён индоевропейскими племенами иранского происхождения (иранские народы), затем сюда мигрируют в значительном количестве носители армянского языка. Каппадокия, особенно античная и средневековая, имеет довольно богатую языковую историю из-за того что регион лежал на перекрёстке MD AHP 008 нескольких важных миграционных потоков как индоевропейских, так и неиндоевропейских народов. Причём для средневековой Кападдокии характерна постепенная ассимиляция индоевропейских носителей (греки, курды, армяне) неиндоевропейскими (турки). После захвата региона Александром Македонским в 4 в. до н. э. в Каппадокии наступает эллинистический период, то есть имеет место прогрессивная ассимиляция или эллинизация местного населения. Тем не менее, ни во времена античности, ни во времена Византии, когда здесь распространяется особая форма греческого языка — византийский язык — полной ассимиляции автохтонного населения не происходит. Так, вероятно, из-за того что греки составляли не более трети местного населения и не проводили агрессивной лингвистической политики, греческий язык являлся лишь лингва франка региона и так и не становится родным для местных армян и курдов. Ситуация резко меняется после 1071 года, когда выигранная битва при Манзикерте открывает туркам ворота в Малую Азию. Массовый наплыв тюркских кочевников и их доминирующее военное положение приводят к исламизации, а затем и к ассимиляции большинства местных народов турками. Большинство греков при этом переходит на турецкий язык, а точнее его особый караманский диалект (см. «Караманлиды»). В среде тех немногих греческих крестьян, которые сохраняют способность общаться на среднегреческом, при сильном турецком влиянии развивается так называемый каппадокийский язык, существовавший до середины XX века. Из существовавших национальных меньшинство следует отметить карманлидов и катаонов (жителей Ю.Катаонии). В 1923 г. по Лозаннскому договору состоялся Греко-турецкий обмен населением, по которому все грекоязычное население покинуло данные земли. Кроме турок в настоящий момент в Каппадокии обитают также курды. Геологическая характеристика Каппадокия отличается уникальной геологией. Своим строением она обязана последовательному действию двух противоположных природных сил в период кайнозоя около 65-62 млн лет назад: 1. Период, когда благодаря извержениям вулканов и излияниям лав её покрыли туфы и другие геологические породы. 2. Период эрозий. В период образования гор, в частности хребта Тавр, в средней Анатолии, частью которой является Каппадокия, образовались разломы глубинного заложения. Магма, изливаясь на поверхность, образовывала вулканы, таким образом параллельно Тавру появилась линия новых вулканов (Эрджиес, Девели, Мелендиз, Кейчибойдуран, Хасан и Гюллюдаг). Пик активности этих вулканов пришёлся на период позднего миоцена (ок. 70 миллионов лет назад). Лава и туф, заполняя понижения рельефа, выравнивали долины и склоны и образовали плато на месте горной страны. Так появились конусы потухших вулканов, застывшие потоки лавы, пласты MD AHP 007 серого пепла и россыпи обломков пирита. Следующий период характеризуется эрозией и выветриванием. Благодаря резко континентальному климату Каппадокии с внезапными и значительными перепадами температуры, в горных породах образовывались трещины. Вода и лёд способствовали разрушению скал, наряду с проливными дождями и воздействием рек. (В образовании долин этой местности особую роль сыграли р. Кызыл-Ирмак и впадающие в неё р. Невшехир, Дамса и их притоки). Они разрушали вулканические породы. С течением времени из вулканической породы образовывались отдельные холмы. Каменные столбы Именно таким образом были образованы знаменитые «каменные столбы» перибаджалары (тур. Peri bacaları, «камины фей», англ. fairy chimney) — останцы в виде каменных грибов и каменных столбов причудливых форм и очертаний. Геологический разрез этих образований выглядит следующим образом: • наверху расположены базальты и андезиты • а внизу — туфы Ранее базальты и андезиты покрывали туфовую основу полностью, теперь же благодаря процессу разрушения увидеть эти их можно только в отдельных частях скал: они нависают крупными блоками («шляпками») на конусообразных туфовых столбах. Под ними видна четкая горизонтальная линия, обозначающая границу скалы и туфа. Шейка туфового конуса со временем постепенно утончается, благодаря чему в какой-то момент эта «шляпка» будет обрушена. Не защищённые сверху останцы разрушаются полностью. Процесс их образования и разрушения, проявившийся в четвертичном периоде, продолжается и до наших дней. Туфовые конусы высятся либо сплошной стеной, либо отдельными группами. Некоторые из этих скал достигают высоты 40 м. Этот вид образований считается присущим исключительно Каппадокии: 18-ти километровая территория Кызыл-Ирмака, Дамса-Чайы (на востоке), Невшехир-Чайы (на западе), а на юге 288 кв.м. между Ойлы и Кермильскими горами. Типичная форма — «грибы», хотя есть и более экзотические формы. Так, в окрестностях Гёреме находится т. н. Love Valley (Нижняя долина, она же Долина пенисов, Penis Valley), скальные образования которых имеют очевидные формы фаллосов (см. илл.). В окрестностях г. Кула в Эгейском регионе Турции имеется по аналогии названная область «Куладоккия», площадью 37,5 гектар, образовавшаяся схожим образом из вулканических пород.
カッパドキア古代の地理において Cappadocia (「美しい馬の地」を意味するペルシア語:Katpatukに由来、トルコ語:Kapadokya、ギリシア語:Καππαδοκία)は、小アジア(現代のトルコ)の広大な内陸地域を指した。ヘロドトスの時代には、「カッパドキア人」がタウルス山脈から「ユークシン(Euxine、すなわち黒海)」までのすべての地域を支配した。この意味でのカッパドキアは、南ではタウルス山脈と、東ではユーフラテス川と、北はポントス地方(黒海沿岸部)と、西はおよそトゥズ湖と境界を接していた。だが、その境界を正確に定義することは不可能である。その国の多少とも詳細な記録を記したただ一人の古代の著述家ストラボンは、その大きさを非常に誇張したが、現在は長さ約250マイル、幅150マイル以下の範囲だったと考えられている。 由来カッパドキアという呼称の最初の記録は、紀元前6世紀後半に遡る。そこでは、2人のアケメネス朝初期の王ダレイオス1世とクセルクセスについて3言語で書かれた碑文に、ペルシア帝国を構成する一地方(古代ペルシア語でdahyu-「州」)として現れている。地方についてのこれらの一覧の中で、古代ペルシア語での名称はKatpatukaであるが、ペルシア固有の言葉でないことは明らかである。エラム語とアッカド語版の碑文も、類似の名称を含んでいる。ヘロドトスは、カッパドキア人という名称はペルシア人(しかるに、彼らはギリシア人によって「シリア人」「白いシリア人」(Leucosyri)と呼ばれた)によって用いられたと伝えている。 彼が言及したカッパドキアの部族の一つはw:en:Moschoiであり、彼らはフラウィウス・ヨセフスによって、旧約聖書の人物でヤペテの息子w:en:Meshech に結びつけられた。「そして、Mosocheni 人は Mosochによって興され、今や彼らはカッパドキア人である。」『古代ユダヤ史』 I:6。『ミシュナー』のw:en:Ketubot 13:11も参照。ペルシア帝国後期の皇帝の支配のもとで、彼らは2つのサトラップ、すなわち行政区に分割された。中央と内陸の部分を含む一方に対して、ギリシアの地理学者によってカッパドキアの名前が使われ続け、そして他方はポントスと呼ばれた。この分割はクセノフォンの時代以前に既になされていた。 ペルシア帝国滅亡後も2つの州は分離され続けたので、両者の区別は恒久化された。カッパドキアは内陸の州(時に大カッパドキアと呼ばれる)に限定され、これのみが本稿の焦点となる。カッパドキア王国はストラボンの時代にはまだ名目上は独立国として存在していた。 キリキアはその国全体の首都であるカエサレア・マザカ(現在のカイセリ)が位置する地域に与えられた名前である。ストラボンは、カッパドキアの中で2つの都市のみが名を挙げるにあたいすると考えた。それは カエサレア(元はマザカとして知られた)とティアナw:en:Tyanaで、タウルス山脈の麓から遠くない位置にあった。 MD AHP 009 歴史 カッパドキアは、後期青銅器時代にハッティ人として知られ、ハットゥシャに中心を置いたヒッタイト軍の本拠地となった。ヒッタイト帝国の滅亡の後、紀元前6世紀のクロイソスによる敗北以後のシリア系カッパドキア人(w:en:Moschoi)の衰退によって、カッパドキアは強固な城に住み、農民を奴隷状態においた、一種の封建貴族の軍政に委ねられた。これは後に、彼らをして、外国の奴隷制度に適した者とした。カッパドキアはアケメネス朝のダレイオス1世によって設置された区画の中で第3サトラップに含まれた。しかし、誰もその地方全体に対して明確に至上な存在ではなく、大王に対してほぼ完全に従属した地元の支配者たちによる統治が長く続いた。最後にはサトラップのダタメスによって徹底的に抑えられ、カッパドキアは、一人の統治者アリアラテス1世のもとで独立を回復した。彼はアレクサンドロス3世と同時代の人であり、アケメネス朝が滅びた後も、カッパドキアの王位を維持した。この地域にアレクサンドロスが訪れることはなかった。彼は、小アジアから出発する前にアリアラテスによってなされた彼の統治権への従属的承認で満足した。そして、土着王朝の継続はアレクサンドロスの死後の短い期間のみ中断された。なぜならその時、帝国の全体的な分割の中で、王国はエウメネスのものとなったからだ。彼の権利は、アリアラテスを磔刑にした摂政のペルディッカスによって紀元前322年に履行された。しかしエウメネスの死をもたらした紛争の中で、アリアラテスの息子は遺産を回復し、それを後継者の血統に残した。アリアラテス4世の治下に、カッパドキアは共和政ローマとの関係を持つにいたった。最初はセレウコス朝のアンティオコス3世の主張を支持し敵対者として、それからマケドニア(アンティゴノス朝)王ペルセウスに対抗する同盟者としてである。王たちはこれ以後、それまで折々に従属してきたセレウコス朝シリアに対抗して、共和政ローマと同盟した。アリアラテス5世はローマのプロコンスル(前執政官)プブリウス・リキニウス・クラッスス・ディウェス・ムキアヌス(en)とともにアッタロス朝(ペルガモン王国)の王位主張者アリストニコス(エウメネス3世(en)に対して軍を進めたが、彼らの軍は殲滅された(紀元前130年)。彼の死後の混乱は最後には、勃興するポントス王国の介入と王朝の崩壊に終る陰謀と戦争を招いた。カッパドキア人は、ポントス王ミトリダテス6世に対してローマの支援を受けつつ、地元の後継領主にアリオバルザネス1世を選任した(紀元前93年)が、第三次ミトリダテス戦争でミトリダテス6世が敗死し、ティグラネス2世(アルメニア王)がローマへ屈服するまで、彼の支配は確立されなかった。ローマの内戦中には、カッパドキアはグナエウス・ポンペイウスに組し、次にはガイウス・ユリウス・カエサルにつき、またマルクス・アントニウスに従い、そして彼に対抗した。アリオバルザネス王朝は終わりを迎え、その代わりにアルケラオスという人物 MD AHR 004 が、始めはアントニウスの、次に初代ローマ皇帝アウグストゥスの支援によって統治した。この従属的独立は紀元17年まで維持されたが、ティベリウス帝の時代、アルケラオス王の不名誉な死とともに、カッパドキアはついにローマの属州となった。カッパドキア属州は州都をカエサレア(現:カイセリ)に置き、1世紀の後半にはポントゥスやアルメニア・インフェリオルの領域の一部も併せられた。ローマ帝国にとって最北東の属州であり、2個軍団といくつかのアウクシリアが常駐した。 284年に皇帝となったディオクレティアヌスは東方属州の再編を行い、カッパドキア属州は元々の属州面積に戻された。330年、カッパドキア属州の東半分がアルメニアに新たに設置された属州へ合併させるため分離された。371年、ウァレンス帝はさらにカッパドキア属州の南西部をカッパドキア・セクンダ(Cappadocia Secunda)として分離させ、残った北東部はカッパドキア・プリマ(Cappadocia Prima)と名付けられた。カッパドキアはいくつかの地下都市を有しており、主として初期キリスト教徒によって、隠れ場所として使用された。4世紀のカッパドキアの神父たちは、初期キリスト教哲学の多くに対して不可欠な存在であった。ローマ帝国が分裂するとカッパドキアは東ローマ帝国に属した。535年にユスティニアヌス1世はプリマとセクンダの2つの属州を再び統一のカッパドキア属州として統合した。その後、イサウリア人による襲撃を受け、7世紀前半までにカッパドキア属州はサーサーン朝の支配下へ入ったが、サーサーン朝がイスラム勢力によって滅ぼされると、カッパドキアは東ローマ帝国の領土に再び組み入れられて、アナトリコン(Anatolikon)とアルメニアコン(Armeniakon)の2つのテマ制に再編された。 1071年のマラズギルトの戦いで東ローマ帝国を破ったセルジューク朝がカッパドキアを支配。セルジューク朝の崩壊後、一時期はKaramanoğluが支配したが、15世紀までにオスマン朝がカッパドキアを領有し、現在はトルコ共和国の領土内にある。 世界遺産 "妖精の煙突"と呼ばれる岩の形成物の間に位置するギョレメ は、トルコの歴史地区カッパドキアの町である。それはアナトリア中央部の ネヴシェヒル県 (Nevşehir)にある。ギョレメ国立公園(トルコ語でGöreme Milli Parklar)は、1985年にユネスコの世界遺産リストに加えられた。この地域への初期の移住は キリスト教が伝播した頃の古代ローマ後期にさかのぼる。史跡の中にはギョレメのオルタハネ、ドゥムス・カディル、ユフス・コックとベジルハネの教会、岩から彫られた家々と縦抗がある。 地下45メートルまでには、広範囲の地下都市が近年発見されている。 登録基準 この世界遺産は世界遺産登録基準における以下の基準を満たしたと見なされ、登録がなされた。 • (1) 人類の創造的才能を表現する傑作。 • (3) 現存するまたは消滅した文化的伝統または文明の、唯一のまたは少なくとも稀な証拠。 • (5) 特に不可逆的な変化の中で存続が危ぶまれている、ある文化(または複数の文化)を代表する伝統的集落、または土地利用の際立った例。 • (7) ひときわすぐれた自然美及び美的な重要性をもつ最高の自然現象または地域を含むもの。 カッパドキア観光 カッパドキアには「必見」の場所がたくさんある。たとえば"妖精の煙突"と呼ばれる多様な奇岩、ギョレメ谷、ギョレメ国立公園、岩窟教会、カイマクル・デリンクユあるいはオズコナックの地下都市、ゼルヴェ谷、アヴァノスとその陶器、ウチヒサルの岩の要塞、ウフララ渓谷とソアンル。サイクリング、ウォーキング、乗馬のツアーもこの地域では人気となりつつある。2005年の公式観光者数は、年に850,000人の外国人旅行者、そして約100万人のトルコ人旅行者が訪れると示している。
卡帕多细亚 卡帕多细亚(希腊语:Καππαδοκία)亚洲历史上的一个地区名,大致位于安纳托利亚东南部。在古希腊历史学家希罗多德的时代,卡帕多细亚包括了从托罗斯山脉至黑海之间的广大地域。如此定义的卡帕多细亚,其南面以托罗斯山脉为界,东抵幼发拉底河,北面与本都接壤,西面与中央盐碱荒原相接。具体的范围之广度则很难予以确定。斯特拉波是唯一的专门记述过这一地区情况的古典作家,但是他夸大了卡帕多细亚的面积;人们现在知道,卡帕多细亚东西大约为400公里,而南北只有240公里。 地名的来源 古典作家告诉我们卡帕多细亚这个名字是其强大的邻居波斯人起的。在同时期的希腊语文献中,卡帕多细亚人被称做“叙利亚人”或“白叙利亚人”。罗马帝国时期的犹太历史学家约瑟夫斯在其著作中声称,这些“白叙利亚人”实际上是圣经中挪亚第三子雅弗的儿子米设的后代,原来被称做“米设人”,如今则被称为卡帕多细亚人。在阿契美尼德王朝的最后几位波斯国王统治时期,这些卡帕多细亚人生活的地区被分成了两个行政区域,其中位于中央和内陆的部分继续被称做卡帕多细亚,而另一部分则成为本都。这次分裂大概发生在古典作家色诺芬生活的时代之前。在波斯帝国被亚历山大大帝征服后,这两个部分仍然分裂;本都成为希腊化时代一支重要的政治力量,而卡帕多细亚这个名字只被用于指称原来内陆的那个省份(大卡帕多细亚)了。卡帕多细亚王国至少在斯特拉波生活的时代仍然以名义上独立的形式存在着。奇里乞亚成为这片土地的新名称,其首府则是恺撒里亚(与北非的恺撒里亚不是一个地方)。斯特拉波著作中提到的仅有的两座卡帕多细亚城市就是恺撒里亚和位于托罗斯山脉附近的塔亚纳。卡帕多细亚的基本地质特征是高原。 历史与文化 历史学家们对于波斯帝国统治前的卡帕多细亚地区的历史知道的很少。据信这块土地是第一支使用铁的民族赫梯人的发祥地。赫梯帝国崩溃后,卡帕多细亚居住着穆什基人。穆什基人在前6世纪被吕底亚国王克罗埃苏斯击败,在那以后卡帕多细亚陷入分裂,由许多小王公所统治。至少在大流士一世时代,卡帕多细亚已是波斯帝国的辖地,但是担任总督的都是些本地王公。在亚历山大大帝东征时期,卡帕多细亚的总督是阿里阿拉特一世;他在波斯帝国崩溃后实际上建立了自己的王朝。此后卡帕多细亚的历史即为阿里阿拉特王朝的历史。亚历山大本人从未到过卡帕多细亚,他满足于让这个小公国充当自己的藩属,而没有打算去征服它。由于阿里阿拉特一世的灵活态度,他的家族保住了对卡帕多细亚的统治权。在亚历山大死后,他的一名将领歐邁尼斯打算在小亚细亚建立自己的地盘,于是入 MD AHR 003 侵卡帕多细亚并将阿里阿拉特杀死;但歐邁尼斯一死,阿里阿拉特的儿子阿里阿拉特二世就恢复了本家族的政权。在罗马崛起的时代,卡帕多细亚成为与罗马发生紧密联系的国家,首先是作为敌人出现(卡帕多细亚曾是塞琉古帝国国王安条克大帝反对罗马的同盟者)。然而很快卡帕多细亚又成为罗马人反对马其顿国王珀爾修斯的同盟军。塞琉古帝国在亚洲的权力崩溃之后,卡帕多细亚就彻底倒向罗马了。国王阿里阿拉特五世曾协同罗马统帅克拉苏讨伐阿里斯东尼克,后者反对帕加马国王阿塔罗斯三世在遗嘱中将帕加马交与罗马的做法并自立为王。在阿里阿拉特五世死后不久,卡帕多细亚开始受到本都国王米特拉达梯六世的侵袭,后者把卡帕多细亚视为其扩展势力所必须征服的一个地方。在阿里阿拉特九世在位时期,米特拉达梯六世一度征服了卡帕多细亚,但最终被罗马逼退。一位本地王公阿里奥巴尔赞一世成为卡帕多细亚国王(前93年),但是他的地位直到罗马彻底击败米特拉达梯及其同盟者亚美尼亚国王提格兰二世之后才得以稳固(约前63年)。在罗马内战时期,阿里阿拉特王朝的卡帕多细亚国王们时而支持庞培,时而支持尤利乌斯•恺撒,时而又转向马克•安东尼。马克•安东尼杀害了卡帕多细亚国王阿里阿拉特十世,最后消灭了伊朗化的阿里阿拉特王朝;他扶植了另一个本地王公阿尔刻拉奥斯充当罗马在当地的傀儡。前17年,提比略皇帝干脆取消了卡帕多细亚的独立地位,把它变为帝国的一个行省。卡帕多细亚的文化深受伊朗文化的影响。它的王室和贵族完全伊朗化,国家组织也接近于波斯帝国。

Cappadocia (pronounced /kæpəˈdoʊʃə/; also Capadocia; Turkish Kapadokya, from Greek: Καππαδοκία / Kappadokía, Armenian: Կապադովկիա, Persian: کاپادوکیه - "Land of Beautiful Horses") is a region in central Turkey, largely in Nevşehir Province. The name was traditionally used in Christian sources throughout history and is still widely used as an international tourism concept to define a region of exceptional natural wonders, in particular characterized by fairy chimneys and a unique historical and cultural heritage. The term, as used in tourism, roughly corresponds to present-day Nevşehir Province. In the time of Herodotus, the Cappadocians were reported as occupying the whole region from Mount Taurus to the vicinity of the Euxine (Black Sea). Cappadocia, in this sense, was bounded in the south by the chain of the Taurus Mountains that separate it from Cilicia, to the east by the upper Euphrates and the Armenian Highland, to the north by Pontus, and to the west by Lycaonia and eastern Galatia. Etymology The earliest record of the name of Cappadocia dates from the late 6th century BC, when it appears in the trilingual inscriptions of two early Achaemenid kings, Darius I and Xerxes, as one of the countries (Old Persian dahyu-) of the Persian Empire. In these lists of countries, the Old Persian name is Katpatuka, clearly not a native Persian name. The Elamite and Akkadian language versions of the inscriptions contain a similar name from Akkadian katpa "side" (cf. Heb katef) and a chief or ancestor's name, Tuka.Herodotus tells us that the name of the Cappadocians was applied to them by the Persians, while they were termed by the Greeks as "Syrians" or "White Syrians" (Leucosyri). One of the Cappadocian tribes he mentions is the Moschoi, associated by Flavius Josephus with the biblical figure Meshech, son of Japheth: "and the Mosocheni were founded by Mosoch; now they are Cappadocians". AotJ I:6. Also see Ketubot 13:11 in the Mishna. Cappadocia is also mentioned in the biblical account given in the book of Acts 2:9. The Cappadocians were named as one group hearing the Gospel account from Galileans in their own language on the day of Pentecost shortly after the resurrection of Jesus Christ. Acts 2:5 seems to suggest that the Cappadocians in this account were "God-fearing Jews". See Acts of the Apostles. Under the later kings of the Persian Empire, the Cappadocians were divided into two satrapies, or governments, with one comprising the central and inland portion, to which the name of Cappadocia continued to be applied by Greek geographers, while the other was called Pontus. This division had already come about before the time of Xenophon. As after the fall of the Persian government the two provinces continued to be separate, the distinction was perpetuated, and the name Cappadocia came to be restricted to the inland province (sometimes called Great Cappadocia), which alone will be the focus of this article. The kingdom of Cappadocia was still in existence in the time of Strabo as a nominally independent state. Cilicia was the name given to the district in which Caesarea, the capital of the whole country, was situated. The only two cities of Cappadocia considered by Strabo to deserve that appellation were Caesarea (originally known as Mazaca) and Tyana, not far from the foot of the Taurus. Geography and climate Cappadocia lies in eastern Anatolia, in the center of what is now Turkey. The relief consists of a high plateau over 1000m in altitude that is pierced by volcanic peaks, with Mount Erciyes (ancient Argaeus) near Kayseri (ancient Caesarea) being the tallest at 3916 m. The boundaries of historical Cappadocia are vague, particularly towards the west. To the south, the Taurus Mountains form the boundary with Cilicia and separate Cappadocia from the Mediterranean Sea. To the west, Cappadocia is bounded by the historical regions of Lycaonia to the southwest, and Galatia to the northwest. The Black Sea coastal ranges separate Cappadocia from Pontus and the Black Sea, while to the east Cappadocia is bounded by the upper Euphrates, before that river bends to the southeast to flow into Mesopotamia, and the Armenian Highland. This results in an area approximately 400 km (250 mi) east–west and 250 km (160 mi) north–south. Due to its inland location and high altitude, Cappadocia has a markedly continental climate, with hot dry summers and cold snowy winters. Rainfall is sparse and the region is largely semi-arid. History Cappadocia was known as Hatti in the late Bronze Age, and was the homeland of the Hittite power centred at Hattusa. After the fall of the Hittite Empire, with the decline of the Syro-Cappadocians (Mushki) after their defeat by the Lydian king Croesus in the 6th century, Cappadocia was ruled by a sort of feudal aristocracy, dwelling in strong castles and keeping the peasants in a servile condition, which later made them apt for foreign slavery. It was included in the third Persian satrapy in the division established by Darius, but continued to be governed by rulers of its own, none apparently supreme over the whole country and all more or less tributaries of the Great King.After bringing the Persian Empire to an end, Alexander the Great tried to rule the area through one of his military commanders. But Ariarathes, a Persian aristocrat, somehow became king of the Cappadocians. Ariarthes I (332—322 BC) was a successful ruler, and he extended the borders of the Cappadocian Kingdom as far as to the Black Sea. The kingdom of Cappadocia lived in peace until the death of Alexander. The previous empire was then divided into many parts, and Cappadocia fell to Eumenes. His claims were made good in 322 BC by the regent Perdiccas, who crucified Ariarathes; but in the dissensions which brought about Eumenes's death, the son of Ariarathes recovered his inheritance and left it to a line of successors, who mostly bore the name of the founder of the dynasty.Under Ariarathes IV, Cappadocia came into relations with Rome, first as a foe espousing the cause of Antiochus the Great, then as an ally against Perseus of Macedon. The kings henceforward threw in their lot with the Republic as against the Seleucids, to whom they had been from time to time tributary. Ariarathes V marched with the Roman proconsul Publius Licinius Crassus Dives Mucianus against Aristonicus, a claimant to the throne of Pergamon, and their forces were annihilated (130 BC). The imbroglio which followed his death ultimately led to interference by the rising power of Pontus and the intrigues and wars which ended in the failure of the dynasty. Roman province The Cappadocians, supported by Rome against Mithridates VI of Pontus, elected a native lord, Ariobarzanes, to succeed (93 BC); but in the same year Armenian troops under Tigranes the Great (Tigran) entered Cappadocia, dethroned king Ariobarzanes and crowned Gordios as the new client-king of Cappadocia, thus creating a buffer zone against the encroaching Romans. It was not until Rome had deposed the Pontic and Armenian kings that the rule of Ariobarzanes was established (63 BC). In the civil wars Cappadocia was now for Pompey, now for Caesar, now for Antony, now against him. The Ariobarzanes dynasty came to an end and a certain Archelaus reigned in its stead, by favour first of Antony and then of Octavian, and maintained tributary independence until AD 17, when the emperor Tiberius, on Archelaus' death in disgrace, reduced Cappadocia at last to a Roman province. Much later it was a region of the Byzantine Empire. Cappadocia contains several underground cities (see Kaymaklı Underground City), largely used by early Christians as hiding places before they became an accepted religion. The Cappadocian Fathers of the 4th century were integral to much of early Christian philosophy. It also produced, among other people, another Patriarch of Constantinople, John of Cappadocia, who held office 517—520. For most of the Byzantine era it remained relatively undisturbed by the conflicts in the area with the Sassanid Empire, but was a vital frontier zone later against the Muslim conquests. Cappadocia formed part of the Armeniac Theme and later of the themes of Charsianon and Cappadocia. Cappadocian Greeks Cappadocia shared an always changing relation with the neighbouring Armenia, by that time a region of the Empire. The Arab historian Abu Al Faraj purports the following about Armenian settlers in Sivas, during the 10th century: "Sivas, in Cappadocia, was dominated by the Armenians and their numbers became so many that they became vital members of the imperial armies. These Armenians were used as watch-posts in strong fortresses, taken from the Arabs. They distinguished themselves as experienced infantry soldiers in the imperial army and were constantly fighting with outstanding courage and success by the side of the Romans in other words Byzantine". As a result of the Byzantine military campaigns and the Seljuk invasion of Armenia, the Armenians spread into Cappadocia and eastward from Cilicia into the mountainous areas of northern Syria and Mesopotamia, and the Armenian Kingdom of Cilicia was eventually formed. This immigration was increased further after the decline of the local imperial power and the establishment of the Crusader States following the Fourth Crusade. To the crusaders, Cappadocia was "terra Hermeniorum," the land of the Armenians, due to the large number of Armenians settled there. Following the Battle of Manzikert in 1071, various Turkish clans under the leadership of the Seljuks began settling in Anatolia. With the rise of Turkish power in Anatolia, Cappadocia slowly became a tributary to the Turkish states that were established to the east and to the west, and some of the population converted to Islam. By the end of the early 12th century, Anatolian Seljuks had established their sole dominance over the region. With the decline and the fall of the Konya-based Seljuks in the second half of the 13th century, they were gradually replaced by the Karaman-based Beylik of Karamanoğlu, who themselves were gradually succeeded by the Ottoman Empire over the course of the 15th century. Cappadocia remained part of the Ottoman Empire for the centuries to come, and remains now part of the modern state of Turkey. A fundamental change occurred in between when a new urban center, Nevşehir, was founded in the early 18th century by a grand vizier who was a native of the locality (Nevşehirli Damat İbrahim Pasha), to serve as regional capital, a role the city continues to assume to this day. Uçhisar Hill and Castle is in the triangle between the cities of Nevşehir, Ürgüp and Avanos. In the meantime many former Cappadocians had shifted to a Turkish dialect (written in Greek alphabet, Karamanlıca), and where the Greek language was maintained (Sille, villages near Kayseri, Pharasa town and other nearby villages), it became heavily influenced by the surrounding Turkish. This dialect of Greek is known as Cappadocian Greek. Following the 1923 population exchange between Greece and Turkey, the language is now only spoken by a handful of the former population's descendants in modern Greece. Modern tourism The area is a famous and popular tourist destination, as it has many areas with unique geological, historic and cultural features. The region is located southwest of the major city Kayseri, which has airline and railroad (railway) service to Ankara and Istanbul. The Cappadocia region is largely underlain by sedimentary rocks formed in lakes and streams, and ignimbrite deposits erupted from ancient volcanoes approximately 9 to 3 million years ago, during the late Miocene to Pliocene epochs. The rocks of Cappadocia near Göreme eroded into hundreds of spectacular pillars and minaret-like forms. The volcanic deposits are soft rocks that the people of the villages at the heart of the Cappadocia Region carved out to form houses, churches and monasteries. Göreme became a monastic center between 300—1200 AD. The first period of settlement in Göreme goes back to the Roman period. The Yusuf Koç, Ortahane, Durmus Kadir and Bezirhane churches in Göreme, houses and churches carved into rocks in the Uzundere, Bağıldere and Zemi Valleys are all carriers of history that we can see today. The Göreme Open Air Museum is the most visited site of the monastic communities in Cappadocia (see Churches of Göreme, Turkey) and is one of the most famous sites in central Turkey. The complex contains more than 30 rock-carved churches and chapels, some of them have superb frescoes inside, dating from the 9th to the 11th centuries. Mesothelioma In 1975 a study of three small villages in central Cappadocia—Tuzköy, Karain and Sarıhıdır—found that mesothelioma was causing 50 % of all deaths. Initially, this was attributed to erionite, a zeolite mineral with similar properties to asbestos, but detailed epidemiological investigation demonstrated that the substance causes the disease mostly in families with a genetic predisposition to mineral fiber carcinogenesis. The studies are being extended to other parts of the region.
La Cappadoce (en grec Καππαδοκία, Kappadokía ; en turc Kapadokya) est un ancien pays d'Asie Mineure située dans l'actuelle Turquie. Elle se situe à l'est de la Turquie centrale, autour de la ville de Nevşehir. La notion de « Cappadoce » est à la fois historique et géographique. Les contours en sont donc flous et varient considérablement selon les époques et les points de vue. Hérodote considérait qu'elle était délimitée par le Taurus, l'Euphrate, le lac Salé (Tuz Gölü) et la mer Noire. Aujourd'hui, on désigne généralement par ce nom une région d'environ 15 000 km2 entre Kayseri et Aksaray. Elle est connue pour ses paysages pittoresques résultant du volcanisme et de l'érosion, pour ses églises rupestres ornées de fresques, ainsi que pour ses habitations troglodytiques et ses cités souterraines. Histoire Préhistoire Une brillante civilisation, révélée par les découvertes faites en 1935 à Alacahöyük, apparaît dans cette région à l'âge du bronze (~ 2500 av. J.-C.). Antiquité La Cappadoce est envahie par les Hittites au IIe millénaire av. J.-C., et intégrée à l'Empire, qui y établit sa capitale Hattusha (actuelle Boğazkale, mieux connue sous son nom antérieur Boğazköy, parfois noté avec l'orthographe francisée Boghaz Keui). La région est alors une zone traditionnelle de commerce avec les Assyriens, à cause de ses mines (or, argent, cuivre), comme l'attestent notamment les très nombreuses tablettes en cunéiforme découvertes sur le site de la ville hittite de Kanesh (actuellement Kültepe). Vers -1200, l'Empire hittite s'écroule, envahi par les Peuples de la mer et les Phrygiens. Vers -1100, la Cappadoce est conquise par le roi assyrien Téglath-Phalasar Ier. Au IXe siècle av. J.-C., elle est reprise par les Phrygiens, puis est dominée par la Lydie à partir de -696. Viennent ensuite les Mèdes (sur une partie du territoire) et les Cimmériens, qui font quelques incursions dans le pays dans les années -650-630. En -546, la Cappadoce est conquise par Cyrus le Grand et intègre l'Empire perse. À la fin du VIe siècle av. J.-C., Darius l'inclut dans la troisième satrapie. Ce sont les Perses qui lui donnent le nom Katpatuka (« pays des chevaux de race »), qui donne ensuite « Cappadoce » — les Grecs, quant à eux, donnent aux Cappadociens le nom de « Syriens blancs » (Λευκόσυροι). Bien que vassale de l'Empire perse, la Cappadoce continue à être gouvernée par ses propres dirigeants, organisés en une aristocratie de type féodal. En -330, elle devient indépendante sous le roi Ariarathe Ier, qui reconnaît symboliquement la suzeraineté d'Alexandre le Grand et fonde une dynastie. Sous Ariarathe IV ont lieu les premiers contacts avec Rome. La Cappadoce devient alors l'alliée des Romains contre les Séleucides, mais elle est vaincue. Suit une période confuse, au terme de laquelle la dynastie d'Ariarathe disparaît dans les guerres contre le royaume du Pont. En -92, Rome vient au secours du royaume de Cappadoce pour repousser le roi du Pont Mithridate VI, qui s'en était emparé, et rétablir le pouvoir d'Ariobarzane Ier, dénommé Philoromaios (« ami des Romains »). La Cappadoce, avec opportunisme, soutient successivement Pompée, Jules César, Marc Antoine et enfin Octave. En 17, par suite de la disgrâce du roi Archélaos, la Cappadoce est intégrée par Tibère à l'Empire romain, dont elle devient une province impériale, à laquelle sont bientôt incorporées les régions du Pont et de l'Arménie Mineure. Au IVe siècle, la province est amputée de ces territoires par les réformes de Dioclétien et Constantin. Au cours des années 48 à 58, le christianisme apparaît en Cappadoce, que saint Paul longe ou traverse au cours de ses trois voyages. Il s'y répand aux IIIe et IVe siècles, malgré les persécutions de Dioclétien de 303-304, dont Eusèbe de Césarée est le témoin. Dans la seconde moitié du IVe siècle, sous l'impulsion de Basile, évêque de Césarée (Kayseri), de nombreuses petites communautés monastiques s'implantent dans la région. Basile s'oppose à l'arianisme qui est alors en plein essor et qui a les faveurs de l'empereur Valens. Pour affaiblir l'autorité de Basile, Valens divise la Cappadoce en 371, détachant d'elle un vaste territoire dont il fait la Cappadoce Seconde et dont il confie l'autorité religieuse à un évêque arien (évêché de Tyane, à proximité de l'actuelle Niğde). Moyen Âge[modifier] En 536, Justinien crée l'évêché de Mokissos (actuellement Kırşehir) ; basiliques et oratoires se multiplient. En 647, Moawiya, gouverneur de Syrie, pénètre en Cappadoce et s'empare de Césarée. À partir de cette date, la contrée est harcelée par des raids arabes, qui persistent jusqu'au IXe siècle, et les souterrains de la région, qui, pour certains, existent depuis de nombreux siècles, s'agrandissent pour devenir de vastes refuges.Professé dès le début du VIIIe siècle, l'iconoclasme refuse les images religieuses pour éviter l'idolâtrie. L'empereur byzantin Léon III se range à ce point de vue en 726. Ses successeurs, qui y trouvent un moyen de limiter le pouvoir grandissant des monastères, lui emboitent le pas. Mais en 843, l'iconoclasme est déclaré hérétique et le pays retourne à l'orthodoxie, ce qui permet à terme sa floraison artistique. Après une période sombre, les victoires de l'empereur Nicéphore II Phocas au cours de la seconde moitié du Xe siècle rétablissent en Cappadoce la paix et la prospérité. Des villes et des villages y refleurissent, avec des populations nouvelles, grecques de culture, mais d'origines variées, ainsi que des Arméniens, alliés aux Byzantins pour la défense des frontières orientales. C'est à partir de cette époque, appelée renaissance macédonienne, que la Cappadoce se creuse de ses plus belles églises rupestres. À la suite de la bataille de Manzikert, en 1071, la Cappadoce est conquise par les Turcs seldjoukides, menés par Alp Arslan, qui vainc l'empereur byzantin Romain IV Diogène et qui fonde une nouvelle branche de la dynastie : celle des Seldjoukides de Roum. Initiateurs d'une importante expansion urbanistique dans la région, ceux-ci construisent de nombreuses mosquées (Kayseri, Aksaray, Niğde...), créent une académie de médecine en 1206, et édifient des caravansérails tous les trente kilomètres le long de la route de la soie, comme le Ağzıkara han et le Sultan hanı construits au XIIIe siècle à proximité d'Aksaray. Mais c'est aussi à cette époque que les églises de Göreme se parent de leurs plus belles fresques. Les Seldjoukides se heurtent cependant aux Byzantins et aux Croisés qui, en 1097, s'emparent de Nicée, obligeant le sultan seldjouk d'Anatolie à transférer sa capitale à Konya (Iconium). En 1299, Osman Gazi, un bey vassal du sultan, lui ravit le pouvoir et se fait proclamer sultan sous le nom d'Osman Ier, fondant ainsi la dynastie ottomane. Cette dernière s'empare progressivement des petites principautés issues de l'effondrement des Seldjoukides, dont la Cappadoce au XIVe siècle. Époque moderne Lentement, ses populations passent à l'islam et à la langue turque. Une langue intermédiaire, le cappadocien, s'y développa d'ailleurs et y survécut jusqu'aux échanges de population consécutifs au traité de Lausanne de 1923. Au XVIIIe siècle, les derniers ermitages troglodytiques sont abandonnés.. Entretemps, au début du XVIIIe siècle, Damat İbrahim Pasha, un grand vizir originaire de Nevşehir avait fait de cette bourgade une ville et la capitale régionale qu'elle est encore aujourd'hui. Époque contemporaine[modifier] Au cours des années 1920 et 1930, l'Europe redécouvre la Cappadoce, en particulier à partir de l'œuvre du jésuite français Guillaume de Jerphanion[6], qui publie ses études des églises de la région. Cet ouvrage est un élément important dans la constante croissance du tourisme qui démarre dès les années 1950. En 2005, selon les chiffres officiels, 850 000 étrangers et un million de Turcs ont visité cette partie du pays, entraînant l'expansion des artisanats locaux du tapis et de la céramique. Liste des rois de Cappadoce Monnaie d'argent d'Ariarathe III. • -362--330 : Datamès, satrape ; • -330--330 : Ariamne Ier, satrape ; • -330--322 : Ariarathe Ier, satrape ; o 321-316 : Eumène de Cardia ; o 316-301 : Antigone le Borgne ; • -321/301--280 : Ariarathe II, satrape puis roi en -301 ; • -280--262 : Ariamne II ; • -262--220 : Ariarathe III ; • -220--163 : Ariarathe IV Eusèbes ; • -163--130 : Ariarathe V Eusèbes Philopatôr ; o -158--156: Orophernès ; • -130--111 : Ariarathe VI Épiphane Philopatôr ; • -111--100 : Ariarathe VII Philometôr ; • -100--95 : Ariarathe VIII Épihane ; o -90--89 : Ariarathe IX Philopatôr (usurpateur) ; • -95--62 : Ariobarzane Ier Philoromaios ; • -62--51 : Ariobarzane II Philopatôr ; • -51--42 : Ariobarzane III Eusèbes ; • -42--36 : Ariarathe X Philadelphe ; • 36 av. J.-C.-17 ap. J.-C. : Archélaos de Cappadoce ; • Annexion par Rome en 17 ap. J.-C.. Géographie Les volcans Erciyes dağ, Hasan dağ et Göllü dağ entrèrent en éruption au Miocène supérieur (dix millions d'années) jusqu'au Pliocène (deux millions d'années). Ces éruptions ainsi que l'apparition de volcans de moindre importance au fil des millénaires générèrent une superposition de strates d'ignimbrites plus ou moins denses. En particulier, au début du Quaternaire, des laves basaltiques beaucoup plus dures se déposèrent. Quelques éruptions eurent encore lieu ultérieurement, notamment en 253 av. J.-C., semble-t-il. Les dépôts du mont Erciyes ont couvert à eux seuls une superficie de 10 000 km2, sur une épaisseur variant entre 100 et 500 mètres. Sous l'effet du refroidissement du climat à l'ère quaternaire, la croûte de basalte s'est lézardée, le sol s'est désagrégé, permettant à l'eau de s'infiltrer et d'accentuer encore l'érosion. Quand le tuf est très tendre, il se désagrège totalement pour former une plaine poussiéreuse, tandis que sur les reliefs pentus, l'érosion crée canyons, mesas, cônes, pitons et cheminées de fée. Le paysage de Cappadoce présente donc une morphologie se caractérisant pour l'essentiel par des plateaux formés par les cendres et les boues rejetées par les volcans avoisinants, des gorges, des cheminées de fées, ainsi que de grandes plaines constituées de résidus volcaniques. De nos jours, l'érosion continue : les pitons et les cônes actuels sont donc voués à disparaître, mais d'autres se dégagent peu à peu en bordure des plateaux. Art byzantin et sites remarquables Les communautés monastiques byzantines ont creusé dans les roches tendres, entre le VIIIe et le XIIIe siècles, une multitude de couvents et d'églises rupestres décorées de fresques. Pour les historiens de l'art, la Cappadoce constitue un laboratoire où ils analysent l'évolution picturale de l'Église d'Orient, avec 150 sites encore préservés. Les sites les plus remarquables sont la vallée de Göreme, qui recèle d'intéressantes églises rupestres aux fresques nombreuses et qui a aujourd'hui le statut de musée, les canyons d'Ihlara et de Soganlı, ainsi que les cités souterraines de Derinkuyu et de Kaymaklı, qui descendent de huit étages sous la roche. Creusées dans un tuf volcanique très tendre, ces cités abritent des pièces de stockage, des logements, et même des églises. Quant aux entrées, elles étaient fermées par d'énormes meules. Ces deux villes, distantes de 9 km, étaient probablement reliées par un tunnel. Les lieux pittoresques sont légions. Parmi ceux qui sont aisément accessibles, on notera Paşa Bağlari (Le vignoble du Pacha), la vallée des Pigeonniers, la vallée de Devrent, Uçhisar, Ürgüp… Outre le site de Göreme, les vallées de Cappadoce possèdent d'innombrables habitations troglodytiques. On le constate un peu partout, en particulier à Ortahisar, à Uçhisar, dans la vieille ville de Nevşehir… Les habitations troglodytiques comportaient toujours des ouvertures vers l'extérieur de petite dimension. Les grandes ouvertures parfois présentes actuellement résultent d'écroulements dus à l'érosion. C'est notamment pour cette raison que beaucoup de ces habitations sont maintenant abandonnées. Mais certaines sont encore occupées (logements, hôtels, et même poste de police). Elles font parfois l'objet de restaurations luxueuses et sont alors protégées contre l'érosion par un enduit discret, à l'instar des églises de Göreme.
Cappadocia La Cappadocia (in turco: Kapadokya; greco Καππαδοκία) è una regione storica dell'Anatolia, un tempo ubicata nell'area corrispondente all'attuale Turchia centrale, che comprende parti delle province di Cesarea, Aksaray, Niğde e Nevşehir. La Cappadocia si caratterizza per una formazione geologica unica al mondo e per il suo patrimonio storico e culturale. Nell'anno 1985 è stata inclusa dalla UNESCO nella lista dei siti patrimonio dell'Umanità, con una superficie protetta di 9576 ha. La regione che attualmente prende il nome di Cappadocia è molto più piccola di quello che era l'antico regno di Cappadocia di epoca ellenistica. Il parco nazionale di Göreme e i siti rupestri della Cappadocia sono stati dichiarati patrimonio dell'umanità dall'UNESCO. Informazioni generali Per migliaia di anni, e fino ad oggi, la regione è sempre stata luogo di insediamenti umani. Vi fiorirono alcune antiche civiltà, come quella degli Ittiti, o altre ancora provenienti dall'Europa o dalle stesse regioni dell'Asia Minore, e ognuna di esse ha lasciato in Cappadocia la propria impronta culturale. Le peculiarità geologiche del sito hanno fatto sì che i suoi paesaggi siano spesso descritti come "lunari". La formazione geologica tipica, un tufo calcareo, ha subito l'erosione per milioni di anni, acquisendo forme insolite ed è abbastanza tenero da consentire all'uomo di costruire le sue abitazioni ricavandole dalla roccia, dando vita a insediamenti rupestri, piuttosto che a edifici che innalzati da terra. In questo modo, i suoi paesaggi lunari sono pieni di cavità e grotte, sia naturali che artificiali, molte delle quali continuano ad essere frequentate e abitate ancora oggi. La posizione geografica ha fatto per secoli della Cappadocia un crocevia di rotte commerciali, oltre che l'oggetto di ripetute invasioni. Gli abitanti della regione hanno costruito rifugi sotterranei (esempi ancora visitabili sono le città di Kaymaklı e Derinkuyu) che permettevano a intere città di rifugiarsi nel sottosuolo, e di sopravvivervi per molti mesi, senza necessità di arrischiare sortite esterne. La costruzione di queste città sotterranee si articolava su più livelli (la città di Kaymaklı ha nove sotterranei, anche se solo quattro sono accessibili ai turisti, mentre i restanti sono riservati alla ricerca archeologica e antropologica) ed erano equipaggiate con fori di aerazione, stalle, forni, pozzi d'acqua e tutto quanto fosse necessario ad ospitare una popolazione che poteva arrivare fino a 20.000 abitanti. Quando queste città sotterranee sono state frequentate durante il cristianesimo bizantino, alcune camere sono state adattate come templi decorati con affreschi sulle pareti. Origine e significato del nome Si ritiene che il toponimo "Cappadocia" derivi dalla parola Katpadukya, ovvero "terra dei bei cavalli". I cavalli della regione sono famosi per essere stati offerti in dono a Sardanapalo, re d'Assiria, Dario e Serse di Persia. Geografia e geologia La regione della Cappadocia può essere approssimativamente considerata come un quadrato di settanta chilometri di lato, che comprende, tra le altre, le città di Aksaray e Nevşehir e grandi abitati. Gli abitanti dell'area non raggiungono la soglia del milione di abitanti, ma gli insediamenti sono così vicini gli uni agli altri, che danno l'impressione di essere una sola città estesa su una regione molto vasta. In molte cartine, il nome Cappadocia non è nemmeno menzionato perché non si tratta di una delimitazione politica in quanto tale, ma piuttosto di una regione storica che comprende porzioni di varie province. Il paesaggio unico della Cappadocia è il risultato del dispiegarsi di forze naturali nel corso di millenni. Circa 60 milioni di anni fa, si formò la catena montagnosa del Tauro nell'Anatolia meridionale, nella stessa epoca in cui si formava in Europa la catena alpina. La formazione delle cordigliera del Tauro creò numerosi burroni e depressioni in Anatolia centrale. Dieci milioni di anni fa, queste depressioni sono state riempite da magma vulcanico e altre materiali provenienti dai numerosi vulcani in eruzione in Anatolia centrale, in particolare i vulcani Erciyes, Keciboyduran, Develi, Göllü Dagi e Melendiz. Gradualmente, le depressioni andarono scomparendo, trasformando la regione in un altopiano. Tuttavia, il minerale che colmò la depressione non è molto resistente all'azione erosiva del vento, della pioggia, dei fiumi, e alle escursioni termiche, di modo che l'erosione è stata in grado di "scolpire" le numerose valli delle quali la Cappadocia va famosa. • Tra i più importanti abitati vi sono Aksaray, Nevşehir, Kayseri, Ürgüp, Uçhisar, Niğde, Gülşehir, Gülağaç • Alcuni luoghi notevoli sono il museo a cielo aperto di Göreme, le città sotterranee di Kaymaklı e Derinkuyu, la valle di Zelve, Gomeda, Peribacalar Vadisi (Valle dei camini delle fate), Soğanlı vadisi, le città sotterranee di Özkonak, Tatlarin, Mazi e Acıgöl; le chiese come quelle di El Nazar e Aynalı. Storia Çatal Hüyük e Maàìlan Çatalhöyük è un sito che risale all'epoca neolitica, nel quale è stato trovato quello che si considera come l'inizio della storia dell'Anatolia. Si tratta di un affresco murale dell'anno 6200 a.C., che mostra, in primo piano, le case della località, con sullo sfondo un vulcano fumante in eruzione, che si ritiene essere Hasandağ. L'affresco, esposto al Museo delle civiltà anatoliche di Ankara, è forse la pittura paesaggistica più antica del mondo. Tra il 5000 e il 4000 a.C., la Cappadocia ospitava diversi principati indipendenti. La città più importante di tale periodo fu Puruskanda. Diciassette di questi principati si coalizzarono nel XXIII secolo a.C., per lottare contro il re sumero Naram Sin, andando a costituire la prima di una serie di alleanze nella storia dell'Anatolia. Epoca delle colonie commerciali assire All'inizio del II millennio a.C., l'Anatolia attraversò un'epoca di splendore durante la quale attrasse molti abitanti. Gli Assiri, celebri per la loro abilità di commercianti, si stabilirono nella regione, attratti dalle sue ricchezze, e vi organizzarono degli empori chiamati Karuma. Il Kârum più importante fu quello della cittadella di Kanesh (oggi Kültepe). Gli Assiri portavano in Anatolia stagno, tessuti e profumi, e vi acquistavano oro, argento e rame. Questa forma di commercio durò centocinquanta anni, fino a quando non fu disperso dalle guerre tra i regni della regione. Nel 1925, un'equipe di archeologi scoprì a Kültepe le "tavole di Cappadocia", che descrivono la colonia mercantile ai tempi degli Assiri, e costituiscono il più antico documento scritto sulla storia della Cappadocia. Periodo ittita Sebbene vi sia poca certezza circa l'origine della civiltà ittita, si sa con sicurezza che essa fiorì in Anatolia centrale nel II millennio a.C., avendo Hattusa (oggi Bogazköi) quale centro di potere nella regione, che essi chiamavano Tabal. Gli Ittiti fondarono diverse città, insieme agli abitanti della regione, e diedero forma a un impero che si estendeva fino a Babilonia. L'impero durò da sei a sette secoli e mise fine al dominio della dinastia semitica di Hammurabi. Una particolare importanza rivestono, nella storia hittita, i secoli XV e XVI a.C., che segnarono il culmine dello sviluppo della civiltà. Alla fine del millennio, le guerre con l'Egitto (culminate nel trattato di pace di Kades, del 1286 a.C.) destabilizzarono l'impero hittita, che cedette infine agli invasori provenienti dai paesi dell'Europa orientale. Con il crollo del regno ittita, la Cappadocia si avviò verso il periodo più buio della sua esistenza, tra il X e il VII secolo a.C. Periodo persiano La Cappadocia cadde in mano persiana nel VI secolo a.C., uno status mantenuto fino alla conquista di Alessandro Magno due secoli più tardi. I persiani divisero l'Anatolia in province (satrapie), assegnando a ciascuna un governatore (satrapo). I principati erano collegati al porto di Efeso (presso la città turca di Kuşadası) tramite la "Via Reale di Persia", che iniziava proprio in quella città e, passando attraverso le città di Sardi e Mazaka (ora Kayseri), raggiungeva la Mesopotamia e Susa, capitale della Persia. I satrapi rimettevano alla Persia le imposte da loro riscosse, sotto forma di oro, pecore, asini o dei famosi cavalli della Cappadocia. Periodo ellenistico Nel IV secolo a.C., Alessandro Magno intraprese la conquista dell'Asia Minore, dopo il famoso episodio del nodo gordiano, prendendo la Cappadocia dalle mani dei persiani. Lasciò sul posto il suo luogotenente Sabictas[1] (o Abistamenes), perché tenesse il controllo della regione, che rimase sotto dominazione macedone fino alla morte di Alessandro, nel 323 a.C. L'anno successivo la Cappadocia riacquistò indipendenza e sovranità sotto la guida di Ariarate I. vedi anche: Ellenismo Periodo romano La Cappadocia iniziò la lunga storia dei suoi rapporti con Roma sotto il regno di Ariarate IV, dapprima come nemica, sostenendo la causa di Antioco III il Grande nella Guerra siriaca, quindi come alleata, nella lotta contro Perseo di Macedonia durante la Terza guerra macedonica. Da quel momento, la Cappadocia fu sempre alleata con la Repubblica romana. Nel 130 a.C., Ariarate V marciò a fianco del console romano Publio Licinio Crasso Dive Muciano contro Eumene III (Aristonico), che accampava pretese regali sul Regno di Pergamo. Ma la sua sconfitta, e la liquidazione del suo esercito, portò dietro di sé uno strascico di lotte intestine che decretarono la fine della sua dinastia. La Cappadocia scelse allora un leader locale di nome Ariobarzane I, sostenuto da Roma nel 93 a.C. Ariobarzane, tuttavia, non poté iniziare effettivamente il suo regno se non trent'anni più tardi, quando Roma, con Lucio Cornelio Silla come generale, gli spianò la strada mettendo ai margini il re armeno Tigrane II. Durante la guerra civile tra Cesare e Pompeo, che precedette l'ascesa al potere di Giulio Cesare, la posizione della Cappadocia oscillò tra i due contendenti, dapprima in favore di Pompeo per poi volgersi in favore di Cesare. Provincia romana In seguito la dinastia di Ariobarzanes ebbe fine, e la regione manterrà la sua indipendenza tributaria fino all'anno 17 d.C., quando l'imperatore Tiberio, ridusse la regione al suo dominio elevandola a provincia romana. Due legioni romane garantirono un presidio permanente sotto l'imperatore Vespasiano, che cercava di proteggere la sua provincia da Levante. Le guarnigioni militari si accrebbero e si convertirono in fortezze sotto Traiano, che costruì anche strade militari nella regione. Nel III secolo le relazioni commerciali tra la Cappadocia e le regioni di Smirne ed Efeso si fecero così intensi che furono battute monete con i nomi delle tre città. Periodo bizantino A partire dal IV secolo, la Cappadocia iniziò una trasformazione, questa volta influenzata dai monasteri di Palestina ed Egitto, i cui modelli furono seguiti nell'introduzione della religione cristiana, sotto il patrocinio dell'Impero bizantino. Nei secoli VI e VII, apparvero le prime chiese dipinte. Queste chiese, come la maggior parte delle case nella regione, non erano costruite in forma di edifici, ma venivano - piuttosto - "intagliate" nella roccia. Le grotte artificiali così ottenute venivano poi decorate e sistemate secondo necessità. Esistono nella regione più di seicento chiese con queste caratteristiche. Anche le chiese della Cappadocia subirono gli sfregi del periodo iconoclasta della storia bizantina (725-843), e molte pitture parietali soffrirono danneggiamenti a causa del divieto di riprodurre qualsiasi figura sacra. Vedi anche: Impero bizantino e Iconoclastia Periodo selghiuchida I Selgiuchidi, considerati diretti antenati dei turchi occidentali, cominciarono ad arrivare in Cappadocia a partire dall'XI secolo, dopo la Battaglia di Manzicerta del 1071, in cui sconfissero l'esercito bizantino, dando inizio alla progressiva conquista del territorio. Dopo la presa di Cesarea nel 1082, i Selghiuchidi diedero inizio a una grande espansione urbanistica nella regione, costruendo moschee a Cesarea, Aksaray, Niğde e in altre città, a cui si aggiunse un'Accademia di Medicina nel 1206. Inoltre, edificarono numerosi caravanserragli (kervansaray, letteralmente alberghi per carovane), che fornivano alloggio e rifugio alle carovane che percorrevano la Via della Seta, permettendo un sicuro pernottamento luogo il tragitto; alcuni offrivano servizi aggiuntivi a quelli di ospitalità, come infermerie, scuderie e moschee. I caravanserragli erano diffusi in tutta l'Anatolia, distanziati di circa 30 km l'uno dall'altro, potendo altresì servire come postazioni difensive del territorio in tempo di guerra. Tra queste costruzioni, spicca il caravanserraglio di Agzikarahan, costruito nel XIII secolo. Nei secoli che seguirono, l'Anatolia fu teatro di conflitti tra i Selghiuchidi, Bizantini e Crociati. Questi ultimi, nel 1097, durante la Prima crociata, presero Nicea (Iznik), capitale selghiuchida, e obbligarono gli avversari a emigrare fino a Iconio (Konya), in Anatolia centrale. I Selghiuchidi posero le radici di quello che, dal XV secolo, sarebbe sorto come Impero ottomano, le cui origini provenivano da uno dei sultanati - nucleo originario del futuro impero - staccatosi dallo stato selghiuchida sotto il comando di un capo di nome ʿOthmān I Ghāzī (Osman I), che diede il suo nome alla dinastia ottomana, in turco detta degli Osmanli. XX e XXI secolo La Cappadocia è da sempre una zona di importanti attrattive turistiche, con afflusso di visitatori provenienti dalla regione e da paesi vicini. La regione attirò l'attenzione dell'Europa e del resto del mondo negli anni trenta e quaranta del XX secolo, con la diffusione dell'opera del sacerdote francese Guillaume de Jerphanion, che pubblicò i suoi studi sulle chiese in Cappadocia. Questi fatti hanno portato a una grande crescita della domanda turistica nella seconda metà del XX secolo. Durante i due decenni degli anni ottanta e novanta, la regione si trovò di fronte a un'esplosione del movimento turistici che non poteva essere soddisfatto con la ventina di alberghi presenti nella regione. Gli abitanti dei villaggi iniziarono ad affittare camere e a trasformare le loro proprietà per poter dare ospitalità ai visitatori, mentre nuove strutture di accoglienza venivano costruiti, nel rispetto del paesaggio e della natura, e senza cancellare il folklore locale. Secondo cifre ufficiali, nel 2005 la regione è stata visitata da 850 mila turisti stranieri e da un milione di turisti nazionali. Questa domanda ha rivitalizzato l'attività economica della regione, poiché non ne beneficiano solo l'industria del turismo e della gastronomia, ma anche i produttori locali del settore della ceramica e del tessile, i cui artigiani incontrano di un mercato ampio e ricettivo. Cristianesimo in Cappadocia La Cappadocia ha avuto un ruolo speciale nella tradizione cristiana, per diversi motivi. • Durante i primi anni del cristianesimo, la Cappadocia fu terreno fertile per la diffusione di quella religione, in parte per della sua prossimità alle Sette chiese dell'Asia (menzionate nell'Apocalisse del Nuovo Testamento), e in particolare Antiochia, la prima comunità cristiana fondata da San Pietro. Molti dei primi cristiani vissero in Cappadocia nel corso del II e III secolo, mentre quattro santi vi sono nati nel IV secolo: San Mamete, san Basilio Magno (nato a Cesarea), san Gregorio Nazianzeno il Vecchio e san Gregorio Nazianzeno il Giovane. • Paolo di Tarso effettuò tre viaggi attraverso la Cappadocia, tra il 44 e il 58. • Sebbene sia storicamente controversa, esiste una tradizione agiografica che vuole San Giorgio nativo della Cappadocia, figlio di un soldato dell'esercito romano del III secolo. Nel Medioevo, prese forma la leggenda di San Giorgio e il drago e il santo divenne patrono molti stati e corone dell'Europa, compresi, tra l'altro, la Corona d'Aragona, e i regni del Portogallo e d'Inghilterra. La croce di San Giorgio si incontra ancora nelle bandiere di Georgia e Inghilterra oltre che nello scudo di Barcellona e in quello d'Aragona.
Capadócia A Capadócia (em turco: Kapadokya, em grego: Καππαδοκία, Kappadokía) é uma região histórica e turística da Anatólia central, na Turquia. A noção de "Capadócia" é tanto geográfica como histórica, tendo os seus contornos variado consideravelmente, conforme as épocas e pontos de vista. O geógrafo e historiador grego Heródoto considerava que a Capadócia estava delimitada pelos Montes Tauro a sul, pelo Lago Tuz (em turco: Tuz Gölü) a leste, pelo rio Eufrates a leste, e pelo Mar Negro a norte, uma área que, com algumas variações, foi sucessivamente uma satrapia (província) persa, satrapia do Império Macedónio, Reino da Capadócia e província romana Atualmente, o termo Capadócia tanto pode referir-se a uma área de aproximadamente 15 000 km² entre Aksaray, Hacıbektaş, Kayseri e Niğde, cuja população total não chega ao milhão de habitantes, como a uma área muito mais restrita, o triângulo com aproximadamente 20 km de lado delimitado por Nevşehir, Avanos e Mustafapaşa, a sul de Ürgüp, sendo esta última zona a mais conhecida em termos turísticos Em muitos mapas, o nome da Capadócia não é mencionado, já que não corresponde a qualquer demarcação política. Em alguns contextos, principalmente na Antiguidade, o termo Capadócia designa uma região ainda mais vasta que a descrita por Heródoto, estendendo-se à costa mediterrânica a sul e quase até o que é hoje a Arménia a norte. O historiador grego Estrabão chama Cilícia à zona administrativa do que é hoje Kayseri, a antiga Cesareia e Mazaca, um termo que é mais usualmente aplicado, pelo menos em registos mais recentes, à região costeira do sul/sudeste da Anatólia. Quanto à região mais a norte, historicamente é usualmente mais associada com o Ponto. As características mais distintivas da região são as formações geológicas únicas, resultado de fenómenos vulcânicos e da erosão, e o seu rico património histórico e cultural, nomeadamente cidades subterrâneas e inúmeras habitações e igrejas escavadas em rocha, muitas destas com admiráveis frescos. Em 1985, o Parque Nacional de Göreme, uma das áreas mais famosas da região, com 9 576 ha, foi declarada Património Mundial pela UNESCO. Introdução A região é habitada desde há milhares de anos continuamente. Algumas civilizações antigas floresceram aqui, como a dos Hititas, tendo a região sido ocupada e sofrido influências de outras civilizações originárias da Europa e da Ásia Menor, tendo todas elas deixado a suas marcas. As características geológicas deram origem a paisagens que são frequentemente descritas como lunares, se bem que a região não seja desértica. As rochas da região, principalmente tufo calcário,[carece de fontes?] adquiriram formas caprichosas ao longo de milhões de anos de erosão, e são suficientemente macio para permitir que os humanos construam as suas habitações escavando-as, em vez de erigir edifícios, o que faz com que nessas paisagens lunares abundem cavernas naturais e artificiais, algumas delas ainda habitadas. A situação geográfica da Capadócia, tornou-a encruzilhada de rotas comerciais importantes ao longo dos séculos e tornou-a alvo de contínuas invasões. Para se refugiarem durante as invasões e razias, os habitantes construíram refúgios subterrâneos, por vezes verdadeiras cidades, supondo-se que as mais antigas podem remontar ao tempo dos Hititas, há mais de 3000 anos, e que muitas ainda estarão por descobrir. Algumas podem ser visitadas, como é o caso das de Derinkuyu, Kaymakli, Özkonak e Mazi. Estas cidades teem vários níveis — a de Kaymakli, por exemplo, tem nove, embora apenas quatro estejam abertos ao público, estando as outras reservadas para investigação arqueológica e antropológica, — e dispõem de canais de ventilação, cavalariças, padarias, poços de água e tudo o mais necessário para que os seus ocupantes, cujo número podia alcançar os 20 000, pudessem resistir durante vários meses sem que fossem detectados pelos invasores. Durante o período bizantino, algumas destas construções subterrâneas foram transformadas em igrejas e decoradas com frescos nas paredes e tetos. Origem e significado do nome Crê-se que o nome Capadócia provém do vocábulo hitita Katpadukya (terra de cavalos de raça). Outras fontes apontam a origem do nome nos persas, que chamaram à região Katpatuka (igualmente "terra de cavalos de raça" ou de "terra de belos cavalos"). No entanto, o termo Katpatuka não é de origem persa, embora Heródoto referisse na sua descrição da conquista da Lídia pelos Hititas que era esse o nome dado à região pelos persas. Os gregos chamavam à região Leucosyri (Λευκόσυροι, (sírios brancos). A fama dos cavalos da região remonta, pelo menos, ao tempo dos assírios. Há registos dos reis Assurbanípal (século VII a.C.), da Assíria, Dario I (521-485 a.C.) e o seu filho Xerxes (519-465 a.C.), da Pérsia, terem recebido como presente cavalos da Capadócia, e Estrabão relata que os cavalos faziam parte do tributo da região aos persas. Geografia e geologia Toda a região se encontra num planalto com aproximadamente 1 000 m de altitude, o que, aliado à sua situação muito interior, explica o seu clima marcadamente continental, com verões quentes e secos e invernos frios com neve. A precipitação é esparsa e a maior parte da região é semi árida quando não mesmo árida. A paisagem única da região é o resultado da ação de forças naturais ao longo de milhões de anos. Há 60 milhões de formou-se a cordilheira de Tauro, na Anatólia meridional, ao mesmo tempo que se formavam os Alpes. A formação daquela cordilheira deu origem a numerosas elevações e depressões na Anatólia central. A atividade dos vulcões da Capadócia, nomeadamente o Argeu (Erciyes), Hasan, Acıgöl, Göllü e Melendiz, entre o Miocénico superior, há cerca de 10 milhões de anos, até ao Pliocénico, há cerca de 2 milhões de anos, cobriram a região de estratos ignimbriticos de diferentes densidades. No início do Quaternário, depositaram-se lavas basálticas bastante mais duras. Calcula-se que, só o Erciyes terá originado depósitos que cobriram 10 000 km² com uma espessura entre 100 e 500 metros. Sob o efeito do arrefecimento do clima no Quaternário, a crosta basáltica abriu fendas e o solo desagregou-se, permitindo que a água e neve se infiltrassem e acentuassem a erosão, mais acentuada nos estratos mais macios, isolando cones de material mais resistente e escavando vales. Durante os períodos mais secos, foi a erosão dos ventos e da areia por eles levantada que foi mais determinante na modificação da paisagem. Este tipo de erosão é mais notável na superfície dos cones. Quando na parte superior destas elevações existe rocha basáltica, mais resistente ao efeito abrasivo, são formadas as chamadas chaminés de fadas, as quais são cones coroados por grandes pedras praticamente planas, que tanto aparecem isoladas, como em grupo, criando paisagens insólitas. Com a continuação do efeito da erosão, os pedestais dos blocos basálticos acabam por colapsar. As zonas sem basalto deram origem a vales, as zonas de tufo macio desagregaram-se completamente, formando zonas planas poeirentas, enquanto que nas encostas, a erosão esculpiu desfiladeiros, mesas, escarpas, pirâmides de 15 a 30 metros, picos, agulhas que por vezes lembram minaretes, cones e chaminés de fadas. A erosão continua nos nossos dias: os picos e cones atuais vão desaparecendo lentamente, ao mesmo tempo que outros se estão a formar nas encostas à beira dos planaltos. A tufa desagregada dá origem a um solo muito fértil quando é irrigado e adubado com o fertilizante típico da zona, fezes de pombo.[Embora os vulcões se tenham praticamente extinguido no 2º milénio a.C., há indícios de erupções mais tardias, nomeadamente uma em 253 a.C. Algumas das povoações mais importantes da região: • Aksaray • Avanos • Göreme • Gülagaç • Gülşehir • Kayseri (Mazaca da Antiguidade, Cesareia romana e bizantina) • Nevsehir (antiga Nissa) • Niğde • Uçhisar • Ürgüp Alguns dos locais com mais interesse para o visitante: • Museu ao ar livre de Göreme; • Peribacalar vadisi (vale das chaminés de fada); • Cidades subterrâneas de Derinkuyu, Özkonak, Tatlarin, Mazi e Acigöl; • Vale de Zelve; • Vale de Soganli; • Vale de Soganli; • Vale de Ihlara • Gomeda; • Diversas igrejas bizantinas, a maior parte das quais em cavernas, como sejam as de El Nazar e Aynali História Çatalhüyük e Puruskanda Çatalhüyük foi um povoado Neolítico situado a sul do que é hoje Konya, aproximadamente 200 km a este-sudeste de Aksaray. Durante alguns anos apontado por muitos como o mais antigo exemplo conhecido de povoamento urbano em todo o mundo, data do 7º milénio a.C.. Aí foi encontrado o que se considera o começo da história da Anatólia. Trata-se de um fresco mural, que apresenta em primeiro plano as casas da localidade, e ao fundo um vulcão fumegante em erupção. Crê-se que esse vulcão sejam o Hasan Dag, distante aproximadamente 300 km de Çatalhüyük. O fresco está exposto no Museu das Civilizações da Anatólia, em Ancara, e é provavelmente a pintura paisagística mais antiga do mundo. Entre o 6º e o 5º milénios a.C., a Capadócia tinha vários principados independentes. A cidade mais importante desse período era Puruskanda. No século XXIII a.C. 17 destes principados uniram-se para lutar contra o rei acádio Naram-Sin, no que foi a primeira de muitas alianças na história da Anatólia e Capadócia. Os primeiros habitantes conhecidos da Capadócia foram os hatitas, cuja capital, Hattusa, situada a aproximadamente 200&km a norte de Nevsehir, seria posteriormente a capital dos Hititas. A civilização hatita remonta ao 4º milénio a.C., época dos achados mais antigos de Alacahöyük,[nt 2] a estação arqueológica mais importante dessa civilização, situada a pouco mais de 20 km a norte de Hattusa. Colónias comerciais assírias No início do 2º milénio a.C., a Anatólia viveu um período florescente, tendo atraído numerosos habitantes. Os assírios, célebres pelas suas qualidades comerciais, instalaram-se na região, atraídos pelas suas riquezas, principalmente minerais, organizando bazares chamados kârum. O kârum mais importante foi o da cidadela de Kanesh (hoje Kültepe), a Neša dos hititas. Os assírios vendiam estanho, têxteis e perfumes, e compravam ouro prata e cobre.Este tipo de comércio durou aproximadamente 150 anos, tendo acabado devido a guerras entre reinos da região. Em 1925, uma equipa de arqueólogos descobriu em Kültepe as Tábuas da Capadócia, que descrevem a colónia mercantil dos tempos assírios e que são o documento escrito mais antigo sobre a história da Capadócia. Império hitita Vasos rituais hititas do século XVI a.C. encontrados em Hatusa, expostos no Museu das Civilizações da Anatólia, Ancara. Há poucas certezas quanto à origem da civilização hitita, embora alguns acreditem que são originários precisamente da Capadócia, mas é certo que ela floresceu na Anatólia central, com a Capadócia incluída, no 2º milénio a.C. tendo Hattusa (perto da atual Boğazkale, até recentemente, Boğazköy) como capital. Os hititas fundaram vários povoados em conjunto com os habitantes locais e constituíram um império que se estendia até à Babilónia. O império durou cerca de 600 ou 700 anos, e pôs fim à dinastia semita de Hamurabi na Babilónia. Os séculos XV e XVI a.C. foram especialmente importantes na história hitita, marcando o apogeu da civilização. Alguns séculos mais tarde, as guerras com o Antigo Egipto, que culminariam no célebre tratado de paz de Kadesh, de 1286 a.C., desgastaram o império, que acabaria por desmoronar-se cerca de 1200 a.C., com a chegada de invasores provenientes da Europa oriental, os povos do mar e os frígios. Após a queda do império hitita, e até ao século VII a.C., a Capadócia atravessou o período mais obscuro da sua história. Cerca de 1100 a.C. foi invadida pelo rei assírio Tiglath-Pileser I, sendo reconquistado pelos frígios no século IX a.C. e pela Lídia, em 696 a.C. Os medos ocupam parte do território alguns anos mais tarde, e os cimérios fazem algumas incursões entre 650 e 630 a.C. Império Persa Aqueménida A Capadócia foi conquistada pelos persas aqueménidas em 546 a.C., durante o reinado de Ciro II, tendo-se mantido nessa situação até à conquista por Alexandre Magno, dois séculos mais tarde. Os persas dividiram a Anatólia em províncias (satrapias) cuja administração estava a cargo de governadores (sátrapa) nomeados pelo imperador. Desde o reinado de Dario I que a Capadócia integrou a terceira satrapia. Embora formalmente fazendo parte do Império Aqueménida, a Capadócia mantém uma grande autonomia, sendo dirigida por uma aristocracia local de tipo feudal. As províncias estavam ligadas ao porto de Éfeso (perto da atual cidade de Selçuk, na província de Esmirna [em turco: Izmir]) pela Estrada Real Persa, que começava nessa cidade e passava pelas cidades de Sardes (antiga capital do reino de Lídia, em turco: Sart) e Mazaca (atualmente Kayseri), chegando até à Mesopotâmia e Susa, a capital do império. Os sátrapas enviavam para a Pérsia os impostos que cobravam em forma de ouro, carneiros, burros e os famosos cavalos da Capadócia. Período helenístico Em 330 a.C. a Capadócia torna-se independente com o rei Ariarate I, que reconhece simbolicamente a suserania de Alexandre, o Grande No século IV a.C., o conquistador macedónio Alexandre, o Grande, empreendeu a conquista da Ásia Menor (atual Anatólia), depois do célebre incidente do "nó górdio", em 334 a.C., arrebatando a região da posse dos persas. Alexandre deixou o seu lugar-tenente Cabictas no governo da Capadócia, a qual esteve sob domínio macedónio até à morte de Alexandre, em 323 a.C.No ano seguinte, a região recuperaria a independência sob a liderança do rei Ariarate I. Este já teria declarado a independência em relação aos persas em 330 a.C., tendo então reconhecido simbolicamente a suserania de Alexandre. Outras fontes referem que a independência só seria obtida pelo sobrinho e filho adotivo de Ariarate, Ariarate II, em 301 a.C.Segundo outras fontes, Alexandre nunca teria chegado a dominar a Capadócia, tendo Ariarate, um aristocrata persa, ascendido a rei logo em 332 a.C. e vivido em paz com os macedónios até à morte de Alexandre. Na divisão do império que se seguiu, a região coube a Eumenes de Cardia, que consiguiria valer os seus direitos em 322 a.C., quando o seu regente Pérdicas cruxificou Eumenes. No entanto, as dissensões surgidas entretanto acabariam por levar ao trono da Capadócia Ariarates II. Período romano Ver artigo principal: Capadócia (província romana) A longa história de relações da Capadócia com os romanos iniciou-se com o rei Ariarate IV, que reinou entre 220 e 163 a.C., que apoiou o seu sogro, o rei selêucida Antíoco III Magno contra os romanos, mas posteriormente viria a aliar-se a estes na guerra contra Perseu da Macedónia.A Capadócia continuaria aliada da República Romana. Segundo o historiador romano Tito Lívio, o filho de Ariarate IV, Ariarate V, teria sido educado em Roma, embora muitos estudiosos pensem que é mais plausível que tenha estudado em Atenas. Em 157 a.C., o rei selêucida Demétrio I coloca no trono da Capadócia Orofernes, irmão ou meio-irmão de Ariarate, o que obriga este a exilar-se em Roma. Recuperará o poder com o auxílio dos romanos. Em 130 a.C., Ariarate V apoiou o procônsul romano Crasso (Públio Licínio Crasso Dives Muciano) contra Eumenes III (também conhecido como Aristónico), pretendente ao trono de Pérgamo (atual Bergama). Este derrotou as forças romanas e capadócias, tendo Ariarate morrido em combate. Eumenes foi posteriormente vencido, tendo Roma conseguido fazer cumprir o testamento do último rei atálida, Átalo III, morto em 133 a.C., que legou o seu reino à República Romana, A morte de Ariarate abriu um período de lutas internas pelo poder entre a família real da Capadócia, com assassinatos, guerras e muitos jogos de poder por parte de potências vizinhas. Estas turbulências acabaram por ditar o fim da dinastia, em 93 a.C., quando um líder local, Ariobarzanes foi declarado rei com o apoio do general e político romano Sila e de Mitrídates VI do Ponto. No entanto, ainda em 93 a.C., as tropas de Tigranes, o Grande, da Arménia, invadiram a Capadócia e colocaram no poder Górdio. Segundo alguns, Ariobarzanes recuperaria o poder com o apoio de Sila logo no ano seguinte. Segundo outros, isso só aconteceria em 63 a.C. Oportunisticamente, os reis da Capadócia, uma região que na prática se tinha tornado um protetorado romano, foram sucessivamente aliados de Pompeu, Marco António e, por fim, Augusto durante as guerras civis romanas. Durante a segunda (49-45 a.C.), que opôs Pompeu a Júlio César, o rei Ariobarzanes III foi aliado do primeiro, mas após a vitória de César, este manteve-o no poder e inclusivamente aumentou-lhe o reino. Em 42 a.C., Ariobarzanes III foi declarado traidor pelos Marco Júnio Bruto e Caio Cássio Longino, conspiradores no assassínio de César, tendo sido executado por Cássio.A relativa independência foi mantida até 17 d.C., ano em que o imperador romano Tibério depõe o seu vassalo, o rei Arquelau e declara a região uma província romana, constituída, da qual passaram também a fazer parte os territórios dos que tinham sido os reinos do Ponto e da Arménia Menor (também chamado simplesmente de Cilícia). Com as reformas de Dioclesiano e Constantino, no século IV, estes territórios deixariam de pertencer à província da Capadócia.Duas legiões constituiriam uma guarnição militar permanente durante o reinado do imperador Vespasiano (69-79), que procurava proteger a sua província do Levante. As guarnições aumentaram e converteram-se em fortalezas no reinado de Trajano (98-117), que também mandou construir vias militares na região. No século III, as relações comerciais entre a Capadócia e e as regiões de Esmirna e Éfeso estavam tão desenvolvidas, que foram cunhadas moedas com os nomes dessas duas cidades. À semelhança do que se passara durante o domínio persa, durante o período romano a região era, na prática, bastante independente, já que os ocupantes estavam principalmente interessados em manter em segurança e em boas condições as rotas comerciais com o Oriente, recrutar homens para os seus exércitos e coletar impostos. Esta situação manter-se-ia durante o período bizantino e, juntamente com as influências facilitadas pelas rotas de comércio entre o Ocidente e Oriente, originou que na região florescessem inúmeros credos e filosofias. Um desses credos foi o Cristianismo, introduzido entre os anos 48 e 58 por São Paulo que faz três viagens à região. Império Bizantino O Cristianismo expande-se principalmente nos séculos III e IV, apesar das perseguições de Dioclesiano em 303 e 304, testemunhadas por Eusébio de Cesareia. Na segunda metade do século IV, numerosas comunidades monásticas são estabelecidas na região, impulsionadas pelo bispo de Cesareia (atual Kayseri), Basílio (São Basílio), influência dos mosteiros da Palestina e do Egipto. Basílio opunha-se ao Arianismo, então no seu auge, e que era favorecido pelo imperador Valente. Para enfraquecer a autoridade de Basílio, Valente cria uma segunda diocese, a Capadócia Segunda', cuja autoridade religiosa entrega a um bispo arianista. Essa nova diocese tinha a sua sede em Tyana, uma cidade a sul da atual Niğde, no que é hoje o pequeno povoado de Kemerhisar. Em 536, o imperador Justiniano cria a diocese de Mokissos (atualmente Kırşehir). Nesse período as basílicas e outras igrejas multiplicam-se. É nesta época que surgem as primeiras igrejas rupestres. Como a maioria das casas da região, estas eram escavadas na rocha, sendo estas cavernas artificiais depois decoradas e acondicionadas. Atualmente ainda existem centenas de igrejas na região. Em 647, Moawiya, governador da Síria, entra na Capadócia e apodera-se de Cesareia, um episódio que marca o início de um período de frequentes razias árabes que se prolongariam até ao século IX. Este estado de coisas motivou o reaproveitamento e expansão das infraestruturas subterrâneas já existentes para servirem de vastos refúgios de pessoas e bens. Professada desde o início do século VIII, a Iconoclastia repudia as imagens de figuras sagradas, para evitar a idolatria. Leão III de Bizâncio adere a essa corrente em 726, iniciando o chamado período iconoclasta bizantino, durante o qual muitas obras de arte, nomeadamente pinturas, são danificadas ou destruídas, algo que também afetou grandemente as igrejas da Capadócia. O sucessores de Leão seguem-lhe as pisadas, vendo nisso uma forma eficaz de limitar o poder crescente dos mosteiros. A proibição de imagens só terminaria em 843. Após um período sombrio, as vitórias do imperador Nicéforo II, na segunda metade do século X restabelece a paz na Capadócia, de onde a sua família era originária. As cidades e aldeias prosperam e atraem novas populações, na maior parte de cultura grega, mas de diversas origens. Também aí se instalam muitos arménios, aliados dos bizantinos na defesa das fronteiras orientais. A emigração arménia acentuou-se após a invasão seljúcida da Arménia. A presença arménia na Capadócia era tal no tempo das Cruzadas que os Cruzados chamavam à região "Terra Hermeniorum (terra dos arménios). Datam desta época, chamada de Renascença Macedónica, grande parte das igrejas rupestres ainda existentes. Império Seljúcida Os seljúcidas, considerados os antepassados diretos dos turcos ocidentais, começaram a chegar à Capadócia após a Batalha de Manzikert, em 1071, na qual as forças de Alp Arslan derrotaram o exército bizantino de Romano IV Diogenes, tendo conquistado aos poucos toda a região. Depois da conquista de Kayseri em 1082, os seljúcidas promoveram uma grande expansão urbanística, construindo mesquitas em Kayseri, Aksaray, Niğde e outras cidades, e uma escola de medicina em 1206. Construíram também inúmeros caravançarais (literalmente palácios de caravanas), estalagens fortificadas para uso dos mercadores viajantes da Rota da Seda, que aí podiam pernoitar e descansar e segurança. Alguns caravançarais tinham outros serviços para além dos de hotelaria, como enfermarias, cavalariças e mesquitas. Em toda a Turquia se encontram caravançarais, distanciando aproximadamente 30 km uns dos outros. Em tempos de guerra serviam como postos de defesa do território. Entre eles, destacam-se o de Agzikarahan, também chamado de Hoca Mesud, que se encontra a 13 km de Aksaray e foi construído no século XIII, e o de Sultanhanı, a 40 km da mesma cidade. Nos séculos seguintes, a Anatólia em geral e a Capadócia foram palco de inúmeros conflitos entre seljúcidas, bizantinos e cruzados. Estes últimos tomaram a capital seljúcida de Iznik (antiga Niceia), obrigando os vencidos a fugir para Konya. Os seljúcidas criaram as bases para o Império Otomano, que se formou no século XV — os otomanos procediam de um dos sultanatos seljúcidas, tendo-se revoltado e ganho a independência sob a liderança de Osman I "Gazi" (triunfador ou combatente da fé). O termo otomano, em turco: osmanli, provém do seu nome. Império Otomano A Capadócia cai sob o domínio otomano no século XIV. Lentamente, uma parte considerável da sua população passa a ser muçulmana e adota a língua turca. Desenvolve-se uma língua intermédia, o capadócio, que sobrevive até à saída das populações gregas (cristãs) em 1923, na sequência do Tratado de Lausanne, que pôs fim à guerra greco-turca e determinou a troca de populações entre a Grécia e a Turquia com base na religião. No século XVIII são abandonados os últimos mosteiros trogloditas. No mesmo século, o grão-vizir Ibrahim Pasha faz da sua pequena aldeia natal Nevsehir a capital regional que ainda hoje é e que é por vezes apontada como a comunidade mais rica de toda a Turquia apesar da sua aparência relativamente modesta. Século XX e atualidade A Capadócia é uma região turística importante, atraindo visitantes tanto da Turquia, como de países vizinhos desde há muito. A sua popularidade na Europa e do resto do mundo foi muito impulsionada nas décadas de 1930 e 1940 com a publicação dos trabalhos do sacerdote francês Guillaume de Jerphanion sobre as igrejas da região. Na segunda metade do século XX assistiu-se a um grande crescimento da procura turística na Capadócia. Nos anos 1970 e 1980 a vintena de hotéis existentes então não satisfazia a grande procura, tendo os locais começado a arrendar quartos e transformar as suas propriedade para poder acolher visitantes, ao mesmo tempo que novos hotéis eram construídos. Em grande parte, as novas construções respeitam a paisagem e não chocam com as construções tradicionais. Segundo dados oficiais de 2005, a região recebeu 850 mil turistas estrangeiros e 1 milhão de nacionais.Esta procura revitalizou a economia regional, pois a indústria turística não é a única a ser beneficiada; os produtores de cerâmica, têxteis e outro tipo de artesanato viram também o seu mercado muito alargado. Cristianismo na Capadócia A região tem um papel muito especial na tradição cristã. Durante os primeiros anos do cristianismo, a Capadócia foi um terreno fértil para a expansão da nova religião, em parte pela sua proximidade das Sete igrejas da Ásia, mencionadas no livro do Apocalipse do Novo Testamento, e de Antioquia (atual Antakya), onde São Pedro fundou a primeira comunidade cristã. São Paulo efetuou três viagens à Capadócia entre 44 e 58. Muitos dos primeiros cristãos habitavam a região, tendo as cidades subterrâneas sido usadas como refúgio pelos primeiros cristãos durante as perseguições de que foram alvo. durante os séculos II, III e IV. Aí nasceram nessa época pelo menos os seguintes santos e teólogos: • São Mamede, São Basílio Magno e Gregório de Nissa, de Cesareia (atual Kayseri). • Cesário de Nanzianzo, Gregório de Nanzianzo, o Velho e Gregório de Nanzianzo, o Novo, de Nanzianzo, uma antiga cidade onde agora se encontra a pequena aldeia de Berkalar (também chamada de Nenizi) e Gülagaç, entre Aksaray e Nevsehir. Basílio, Gregório de Nissa e Gregório de Nanzianzo, o Novo, são chamados os Padres ou Filósofos Capadócios na literatura cristã, sendo apontados como importantes teólogos, tendo desenvolvido, por exemplo a doutrina da Trindade. Outro clérigo famoso originário da região foi João II da Capadócia, patriarca de Constantinopla entre 518 e 520, que, apesar do seu curto patriarcado, ficou famoso por ter marcado o fim de um cisma de 34 anos entre as igrejas orientais e ocidentais, originado no Concílio de Calcedónia. Apesar do assunto ser controverso, segundo a lenda, São Jorge também teria nascido na região, embora tenha ido para a Palestina, de onde a mãe era originária, ainda em criança. A lenda de São Jorge e do dragão tomou forma na Idade Média, sendo o santo convertido em padroeiro de muitos estados e coroas da Europa, nomeadamente de Aragão, Portugal, Inglaterra e Génova, entre outros. A Cruz de São Jorge ainda hoje está presente nas bandeiras da Geórgia, Inglaterra, Sardenha, Barcelona e Aragão e nos brasões de Génova e Pádua. Existem entre 400 e 600 igrejas na região, muitas delas escavadas em rochas, das quais largas dezenas são interessantes de visitar. As mais antigas datam provavelmente do século VI, embora a maor parte date dos séculos X e XI, o período que vai desde o fim das incursões árabes, até à chegada dos seljúcidas

0 Yorum:

Yorum Gönder

Türkiye Şehirleri Türkiye Coğrafyası Dünya Şehirleri Dünya Coğrafyası Ülkeler



  • Blog Yazıları


    Email
    KISA KISA
    X



    Folower Button

    Takipçiler

    Company Info | Contact Us | Privacy policy | Term of use | Widget | Advertise with Us | Site map
    Copyright © 2020. merhancag . All Rights Reserved.

    Bilgi Mesajı

    Duvarı Aşamıyorsan Kapı Aç

    Kıssadan hisse Kısa Kısa'da sizi bekliyor...

    facebook sayfamızı takip edebilirsiniz!